‘Mijn dochter noemt me haar beste vriendin’
Maar daarom loop ik af en toe op eieren
‘Mijn dochter noemt me haar beste vriendin en aan de ene kant streelt me dat. Tegelijkertijd zegt het ook iets over hoe we ons tot elkaar verhouden. Omdat ik vroeger heel veel met haar alleen was wilde ik het graag gezellig houden en dat maakte dat ik misschien wel te meegaand was. Ik faciliteerde nu en dan een dagje schoolziek, ik maakte eten dat zij graag lustte, ik nam haar altijd bij me in bed als ze bang was en als ze niet kon slapen, ik liet haar hockeyen toen ze dat wilde en liet haar ook weer met hockey stoppen toen ze niet meer wilde. Het zijn maar een paar voorbeelden, maar ze zijn illustratief voor hoe ik haar en onze relatie vormde.
Ik leerde haar onvoldoende om ook eens rekening met mij te houden – wat maakt dat ze het tot op de dag van vandaag absoluut niet trekt als ik ziek ben -, ik leerde haar niet genoeg om door te zetten wanneer het even tegenzat, ik leerde haar niet om op zichzelf te reflecteren wanneer er een conflict was of het zelf op te lossen – want dat deed ik voor haar. Het was de buitenwereld die haar dwong om te navelstaren en bij te leren en de buitenwereld die haar dwong om net dat tandje bij te zetten als dat nodig was. Ik kan dan ook met trots zeggen dat ze een prachtvrouw is geworden die heel goed in het leven staat en prettig geland is.
Maar onze relatie evolueerde niet helemaal mee in de ontwikkeling die ze in de loop der jaren doormaakte. Patronen tussen ons waren vastgeroest en bleven bestaan. Met als gevolg dat ik soms op eieren loop als ik met haar ben. Dat werd me duidelijk toen een vriendin me vertelde dat ze grote moeite heeft met haar zoon die zich alles tegen haar permitteert en haar behandelt alsof ze er totaal niet toe doet, terwijl zij heel erg haar best doet en alles uit haar handen laat vallen als hij ook maar even piept. Verrek, dacht ik, pappen en nathouden en alles om het conflict te vermijden. Hoe vermoeiend is dat? Het is niet in diezelfde extreme mate hoe ik met mijn dochter omga. Al ben ik wel voorzichtig met haar. Er zijn momenten dat ik haar ongezouten de waarheid zou willen zeggen. Dat doe ik niet. Ik zeg het omfloerst. Ik wil het blijkbaar nog steeds gezellig houden. Als dat betekent dat er aan mij voorbijgegaan wordt, dan zeg ik tegen mezelf dat dat bij mijn rol als moeder hoort en vergeet ik voor het gemak dat dit niet opgaat voor een moeder en haar volwassen dochter.
Mijn dochter weet niet beter en kent me niet anders. Mamma is voor haar niet alleen onvoorwaardelijk maar ook zonder voorwaarden. Juist dat laatste maakt dat ik stiekem weleens op eieren loop en bij mezelf denk dat beste vriendinnen niet zo met elkaar om horen te gaan.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
Door: Redactie Franska.nl
