‘Mijn dochter krijgt een dochter!’
Dat maakt Brigitte de meest trotse omi van het westelijk halfrond – by far!
‘Mijn dochter krijgt een dochter die weldra het daglicht zal zien, want ze is inmiddels al zevenendertig hele weken onderweg. Zevenendertig weken van dag tot dag, van maand tot maand, van echo naar echo en van test naar test, waarbij elke fase die werd afgesloten meer zekerheid en meer houvast bracht. De dag dat de echo een meisje in beeld bracht, sprong ik een gat in de lucht en gilde ik dat ik een meisje, een kleindochter, mijn eerste kleinkind en dan nog wel een meisje ook, leuker vond dan ik had durven toegeven aan mezelf.
Om haar komst alvast te vieren kwam er deze week een babyshower. Eén van mijn dochters vriendinnen belde me om te vragen of ik misschien een beetje wilde meedenken.
Meedenken? Ik heb de eetstoelen van mijn buurman moeten lenen en de tuintafel aan mijn eettafel moeten schuiven om alle meiden rond de tafel te passen. Ik heb gekookt van de vroege ochtend tot halverwege de nacht en ‘pregnant-proof’ bubbels en chardonnay laten aanrukken en geschikte kazen voor de moeders in spe gekocht.
Vier van de dertien vriendinnen zwanger, vier al moeder, twee al voor de tweede keer. De meisjes van toen zijn vrouwen geworden. De verjaardagspartijtjes van ooit, heel lang geleden, horen definitief tot het verleden. De babyshower was het waardige slotakkoord van tientallen feestjes, groot en klein, geslaagd en minder geslaagd. Voor de laatste keer organiseerde ik een feestje voor mijn meisje dat weldra een meisje krijgt. Toen ze binnenkwam, totaal verrast en overrompeld omdat ze nietsvermoedend in de val was gelokt, zag ik mijn meisje van toen met een buik zo rond, dat het niet anders kan dan dat de baby die daar mocht groeien heel snel klaar is om het daglicht te zien en haar eigen leven te beginnen.
Dit gaat over het leven dat voortraast. Over het stokje dat overgaat van de één naar de ander, de cirkel die ronder en ronder wordt. Over het leven dat wordt doorgegeven en nog een keer wordt doorgegeven en ik kan mijn geluk niet op dat het mijn bloedeigen dochter is die heel erg binnenkort een dochter op de wereld gaat zetten die ik mijn kleindochter mag noemen. En ik lach, heel hard en heel gemeend lach ik, over iedereen die zegt er nog niet aan te moeten denken om oma te worden. Want omi worden – mijn naam voor de rol die ik mag gaan vervullen – is het beste wat ik me in deze levensfase kan indenken. En dat maakt mij alvast de meest trotse omi van het westelijk halfrond – by far!’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
