Franska.nl

‘Mijn dochter is tijdens het uitgaan gedrogeerd’

Iedere week ging de dochter van Joke met haar vriendinnen stappen. Tot het op een avond gruwelijk misging waardoor haar leven op zijn kop staat.

‘Terwijl ik met een boek op de bank zit te genieten van een rustige zaterdagavond zit mijn dochter Amber tegenover mij lusteloos televisie te kijken. Ze zapt van de ene zender naar de andere en mompelt iets onverstaanbaars. Dan staat ze zuchtend op en vraagt of ik ook thee wil. Ik kijk haar vragend aan en zie de frustratie in haar ogen. Dat heeft niks te maken met de programma’s op televisie, maar alles met wat haar een tijd geleden is overkomen.

 

Zoals iedere zaterdagavond ging Amber uit met haar vriendinnen. De ene week spraken ze af bij de een en dan weer bij de ander om zich klaar te maken voor een gezellig avondje stappen. Eerst thuis een wijntje terwijl ze hun haar en make-up in orde maakten en dan de stad in. Het was die avond erg koud buiten dus ze waren blij dat ze na lang wachten de club in mochten. Volgens haar vriendinnen was het een avond zoals altijd. Ze hadden gewoon plezier en om de beurt haalden ze een drankje voor elkaar. Maar na de derde ronde ging het mis. Amber had aan de bar vier cocktails besteld en toen ze even later met elkaar in een hoekje aan de mixdrankjes zaten zakte Amber plotseling in elkaar. Later zei ze dat het net was alsof ze buiten haar lichaam toekeek naar wat er gebeurde. Alsof het allemaal niet echt was.

 

Maar er was opeens grote paniek. Haar vriendinnen begrepen in eerste instantie niet wat er aan de hand was tot een toeschouwer riep dat er misschien iets in het drankje van Amber was gedaan. Meteen belde een beveiliger een taxi die Amber naar de spoedeisende hulp bracht. De anderen belden ondertussen naar ons. Je kunt je voorstellen dat wij ons rot schrokken toen ’s nachts de telefoon ging en we hoorden dat Amber naar het ziekenhuis was afgevoerd. De meiden hadden allemaal al aardig wat alcohol op dus erg veel informatie kregen we niet. Pas in het ziekenhuis kregen we van de arts die haar had onderzocht wat meer duidelijkheid.

 

Amber lag in een apart kamertje op een ziekenhuisbed. Haar gezicht was spierwit. Naast haar mond zag ik rode vlekken van de lippenstift en onder haar ogen zaten zwarte strepen van de uitgelopen mascara. Ze was heel misselijk en had continue het gevoel dat ze moest overgeven. Aan de hand van haar pupillen kon de arts vaststellen wat Amber was overkomen. Ze zou zich nog wel even heel rot voelen, maar volgens de dienstdoende arts was er niet echt iets om ons zorgen om te maken. Hij zag dit ieder weekend, mensen die bewusteloos op de Eerste Hulp belanden omdat er iets in hun drankje is gedaan.

 

We namen Amber mee naar huis en de volgende dagen heb ik nog geprobeerd om bij de club waar ze waren geweest te achterhalen wat er nou precies was gebeurd. De eigenaar was heus wel behulpzaam maar kon niets voor ons betekenen. Ook de politie kon niets voor Amber doen, want toen ze aangifte wilde doen, bleek dat dat niet mogelijk was omdat er geen bloed- of urinetest was afgenomen om te bewijzen dat er drugs in haar lichaam zaten. Blijkbaar doen ze dat in het ziekenhuis alleen als iemand er erg slecht aan toe is en een arts moet weten welk middel iemand heeft genomen.

 

Het leek erop dat het met een sisser af zou lopen, maar uit het niets kreeg Amber paniekaanvallen. Net toen ze voor het eerst na die verschrikkelijke zaterdagavond weer eens met haar vriendinnen uit wilde gaan. Ze stond voor de spiegel haar haren te krullen toen ze opeens naar adem stond te snakken. Ze zei dat het leek alsof er een olifant op haar borst ging zitten en het leek alsof ze flauw ging vallen.

 

Sindsdien is alles anders. Van onbezorgde avondjes uitgaan is geen sprake meer en ook overdag slaan de aanvallen soms genadeloos toe. Als ze in de collegebanken zit of in de supermarkt kan het gevoel zomaar opkomen. Uit gesprekken met een psycholoog blijkt dat het incident in de club de oorzaak is van al deze ellende waardoor ze nu liever in haar vertrouwde omgeving is en bijna niet meer naar buiten durft. 

 

Inmiddels is er ruim een jaar voorbij maar voor haar is het alsof het gisteren gebeurde. Amber is zo veel mogelijk thuis. Ze heeft nog regelmatig paniekaanvallen en is tevergeefs op zoek naar antwoorden waarom juist zij slachtoffer werd. Niemand kan haar die geven, want het monster dat haar dit heeft aangedaan, heeft geen gezicht of geweten. Hij heeft haar gevoel van vrijheid afgepakt en het is nog maar de vraag of mijn lieve dochter ooit nog onbevangen in het leven kan staan.’