Mijn DHL-bezorger en ik: the saga continues
In het begin van deze pandemische tijd was hij mijn baken in de dag. Ik dacht dat dit iets wederzijds was, ook al zag hij er altijd wel een beetje gehaast uit.
Maar toch, we hadden een connectie. Ik zag vanaf de keukentafel zijn witte Mercedes-busje stoppen, hij dook zijn laadklep in en dan snelde hij zich over het pad richting mijn voordeur. Het ging altijd snel en zonder omhaal. Hij zei ‘pakketje’, ik zei ‘dankjewel en doei’ en weg was hij weer. Maar het was toch een klein hoogtepuntje.
We kennen elkaar nu een jaar, maar ineens voelt het ongemakkelijk. Het gebeurde van de ene op de andere dag. Hij kijkt plotseling met een bepaalde blik naar me. Dat zou kunnen komen doordat er vorige week élke dag iets door hem bezorgd werd, maar dat was echt mijn schuld niet. Ik krijg pakketpost voor mijn werk, mijn vriend had een nieuwe joggingbroek nodig en verder kwam er nog iets voor in huis aan. Het lullige is dus dat het allemaal niet door mezelf kwam, maar ik denk nu dat hij denkt dat ík een shopprobleem heb.
Het is inmiddels zelfs zó erg dat ik de deur niet meer open durf te doen. Ik kreeg net een mail van DHL Parcel dat hij tussen 10:10 uur en 12:55 uur voor de deur staat. SuitSuit had echt een hele goede deal, dus ik bestelde een nieuwe koffer (een mens mag dromen). Alleen nu bedenk ik een strategie om de deur niet zelf open te doen.
HET IS GELUKT. HET IS GELUKT. HET IS GELUKT. Mijn vriend stond per ongeluk bij de voordeur toen de bel ging, terwijl ik professioneel mijn gehoor afgesloten had met een noise cancelling koptelefoon en dus hoefde ik de deur niet open te doen. Hij kon niet naar me kijken alsof ik een probleem heb. Wat een opluchting, wat een opsteker. Al mis ik hem nu al, gelukkig komt hij morgen een pakje ophalen. Weer eens wat anders. Maar daarna hebben we denk ik toch even wat afstand nodig.
Door: Adeline Mans
