Franska.nl

Mijn buurvrouw heeft mijn hond doodgereden

 

Mireille (62) woont alleen in een dorpje vlakbij Zwolle. Acht jaar geleden is zij gescheiden van haar ex-man Joost. 

 

‘De scheiding kwam niet als een schok, maar toch was het voor mij heel pijnlijk. Vroeger heeft Joost een affaire gehad, die hij uiteindelijk aan mij heeft opgebiecht. Destijds had hij heel veel berouw, hij kende haar van werk — hoe cliché, het was zijn secretaresse — en hij zou haar gelijk ontslaan en nooit meer zien. Mijn hart was gebroken, ook omdat ik het echt niet aan zag komen, maar ik wilde ons huwelijk ook niet zomaar weggooien. Bovendien hield ik nog zielsveel van hem.

 

Dus we gingen in relatietherapie, hebben heel veel gepraat, gehuild, het goedgemaakt en ruziegemaakt. Maar uiteindelijk zijn we bij elkaar gebleven, zo goed en zo kwaad als het kon. Achteraf gezien hadden we toen gewoon uit elkaar moeten gaan, maar ja, dat is achteraf… Tien jaar later, waarvan het grootste deel compleet seks- en liefdeloos was, kwam toch het hoge woord bij Joost eruit: hij wilde scheiden.

 

Het pijnlijke voor mij is dat hij momenteel nog steeds een relatie heeft met zijn secretaresse. Of die affaire ooit is gestopt, daar twijfel ik dus weleens aan. Een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen, en het vertrouwen in mannen was ik compleet kwijt. Maar ik zou het zonder man wel redden, dacht ik.

 

Dus kocht ik na de scheiding een huisje net buiten Zwolle, met veel grond en veel rust. Heerlijk, dacht ik. Maar al snel besefte ik dat ik me hartstikke alleen voelde daar. Vroeger had ik bij mijn ouders altijd een hond en daar was ik helemaal gek op. Ik besloot het asiel te bezoeken, gewoon ter oriëntatie. Daar zat een éénjarige labrador, Lady, en ik voelde meteen liefde. Niet veel later nam ik haar mee naar huis.

 

Lady heeft mij echt weer plezier in het leven gegeven. Ze gaf me een ritme en structuur. Als ik niet lekker in m’n vel zat en het liefst in bed wilde blijven liggen, bleef zij aan me trekken — zij wilde uitgelaten worden in de ochtend. De eenzaamheid ging ook al snel weg. De liefde die een hond je kan geven is onvoorwaardelijk en was alles wat ik op dat moment nodig had.

 

En het liefst had ik haar nog heel veel jaren bij me gehad, maar dat heeft niet zo mogen zijn. Ik heb om mijn huis een groot stuk grond dat grenst aan de tuin van mijn buren. Lady mag daar altijd vrij rondlopen. Toen mijn buurvrouw een vrijdagavond laat thuiskwam, met een slok op achter het stuur, keek zij niet op of om en is over Lady heen gereden. Ik ben er gelijk naartoe gerend en niet veel later is Lady in mijn armen gestorven. Ik was en ben nog steeds ontroostbaar.

 

Mijn buurvouw voelt zich enorm schuldig. Natuurlijk omdat zij dronken achter het stuur zat, maar ook omdat ze me het enige wat echt belangrijk was in mijn leven heeft ontnomen. Het is nu bijna een jaar geleden en nog steeds laat ze bloemen bij me bezorgen, stuurt ze lange mails met hoe erg het haar spijt, biedt ze aan klusjes te doen, allerlei dingen als een soort vredesoffer.

 

Maar voor mij hoeft dat niet. Ik vergeef haar dit nooit. De dood van Lady, het verdriet wat ik daarvan heb: mijn scheiding is er niks bij. En het zal best dat zij zich ontzettend schuldig voelt, zij voelt dat verdriet niet. Wat zij heeft gedaan is onvergeeflijk en ik heb haar ook gezegd dat ik haar nooit meer wil zien. Als ze écht spijt heeft verhuist ze, zodat ik nooit haar gezicht meer hoef te zien.’