Franska.nl

‘Mijn buurvrouw heeft de hele buurt tegen ons opgezet’

Het leek zo gezellig toen Fred en Marije in hun nieuwe buurtje kwamen wonen. Maar door de kat van de buurvrouw is er niets meer over van de saamhorigheid. 

‘Wat waren Fred en ik blij toen het ons lukte om ons droomhuis te kopen. Een woning met een diepe achtertuin aan een doodlopend straatje vlakbij de bossen. Een heerlijke plek voor onze jongens om buiten te spelen en waar we met onze hond lange wandelingen konden maken. We werden meteen door de buurt opgenomen met gezellige borrels en barbecues en als we eens gereedschap nodig hadden (omdat we nog niet klaar waren met klussen), dan was er altijd wel iemand die ons wilde helpen. Aan de ene kant woont een stel net zoals wij, met drie dochters die al wat ouder zijn, en aan de andere kant woont Tilly. Een beetje een zonderlinge vrouw die nogal op zichzelf is. Ze heeft drie katten die ze beschouwt als haar kinderen, vertelde ze me. Deze beestjes zijn alles voor haar, maar ik vind het eerlijk gezegd best vervelend dat ze vaak in mijn tuin zitten te poepen. 

 

Ik had Tilly als eens gewaarschuwd dat ze ervoor moest zorgen dat haar katten zich niet in mijn tuin moesten wagen als ik Diesel daar liet rondscharrelen. Maar blijkbaar vond ze dat ik mijn hond binnen moest houden zodat haar katten gewoon door mijn tuin konden lopen. De vorige buren hadden daar ook geen problemen mee, zei ze nog. Maar daar gaat het toch helemaal niet om? Mijn hond gedraagt zich als een hond. Zodra hij in zijn eigen territorium een kat ziet springt hij eropaf, dat doen honden nu eenmaal. Ik kan er toch moeilijk de hele dag bij blijven om ervoor te zorgen dat Diesel de hele dag braaf op zijn plek blijft zitten. We vonden het juist zo fijn dat dit huis een grote tuin heeft waar hij de ruimte heeft.  

 

Vorige maand ging het verschrikkelijk mis. Een van de katten waagde zich toch in onze tuin toen Diesel net even in het zonnetje lag te slapen. Ik was binnen in de keuken toen ik heel woest gegrom hoorde en daarna heel hard gekrijs. Blijkbaar had Diesel een kat gegrepen en kon het beestje zich net op tijd uit de voeten maken. Ik dacht dat er niks aan de hand was, maar helaas was dat niet zo.

 

Een paar uur later stond Tilly totaal overstuur voor onze deur. Blijkbaar had Diesel met zijn poot heel hard tegen de kop van de kat geslagen waardoor het oog van Luna beschadigd was geraakt. Volgens de dierenarts kon hij het niet meer redden en daarom moest Luna haar oog missen. Natuurlijk vond ik dat heel vervelend voor het arme dier, maar ik had Tilly toch echt een paar keer gezegd dat ze haar katten uit mijn tuin moest houden. Toen ze geëmotioneerd zei dat ze vond dat ik voor de kosten van de dierenarts moest opdraaien zei ik dan ook dat ik het heel vervelend vond wat er was gebeurd, maar dat ik dat niet van plan was. Haar kat zat nu eenmaal in mijn tuin en dat was nu haar eigen risico. Tilly werd daarop verschrikkelijk boos en schold me uit voor allerlei lelijks. Toen heb ik haar maar gevraagd of ze mijn huis wilde verlaten, want daar was ik niet van gediend.  

 

Inmiddels heeft Tilly via de buurtapp een waarschuwing rondgestuurd waarin ze iedereen oproept om voor Diesel op te passen omdat hij haar lieve Luna bijna heeft doodgebeten. Ze durft zelfs te beweren dat Diesel ook voor de kinderen in de buurt een gevaar is. Maar dat is toch belachelijk? Diesel heeft onze jongens nog nooit iets aangedaan, hij is de liefste lobbes die je maar kunt bedenken. En ook met vriendjes van onze kinderen zijn er nooit problemen geweest. Diesel is juist gek op kinderen. 

 

Maar inmiddels heb ik de politie ook al aan de deur gehad, die er toch wel het fijne van wilde weten. Toen ik de wijkagent had uitgelegd wat de situatie was begreep hij gelukkig wel dat ons niets te verwijten viel. Maar hier in de buurt is dat een heel ander verhaal. Want tot mijn stomme verbazing worden we sinds dat incident met die kat door de andere bewoners nauwelijks nog gedag gezegd. Normaal gesproken maakten we met iedereen die we in ons straatje tegenkwamen een praatje en een geintje, maar het lijkt wel of ze zich snel uit de voeten maken als ze ons tegenkomen. Van de gezelligheid is niets meer over en dat neem ik Tilly heel erg kwalijk. Ons valt werkelijk niets te verwijten en dat weet ze dondersgoed. Dat ze ons op deze manier wil pakken, omdat we weigeren om de kosten van de dierenarts te betalen, vind ik echt heel erg vervelend, maar dat ik me in mijn eigen buurt niet meer thuis voel is eigenlijk nog veel erger.’

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’