Franska.nl

‘Mijn broertje werd met een zeldzame spierziekte geboren’

Vanaf zijn eerste jaar was bekend dat hij niet oud zou worden.

 

‘De schattingen liepen uiteen van vier tot acht jaar. Het was uitgesloten dat hij ooit zou leren lopen en het stond vast dat alle functies die het wel deden langzaam maar zeker zouden uitvallen. De aftakeling was gruwelijk om te zien. Net zoals het gruwelijk was dat hij bij het minste of geringste moest worden opgenomen omdat hij heel vatbaar was voor infecties en daar heel heftig op reageerde.

 

Hij leefde langer dan verwacht en mijn band met hem werd heel innig en sterk. Toen hij groter werd vertrouwde hij me meer dan eens toe dat hij meer van mij hield dan van wie dan ook. Toch vond ik het niet altijd makkelijk om eeuwig de tweede viool te moeten spelen in ons gezin en dat het altijd om hem moest gaan en er zelden plek was voor mij. Uiteindelijk zou hij elf jaar worden. Hij overleed toen ik midden in de puberteit zat – of eigenlijk moet ik zeggen ‘hoorde te zitten’, want ook toen was er voor mij weinig tot geen ruimte.

 

Mijn moeder stortte na mijn broertjes overlijden volledig in. Ze huilde bij me uit en vond het de normaalste zaak van de wereld dat ik meestal degene was die kookte en waste. ‘Jij bent zo sterk’, zei ze altijd. Misschien is dat zo, maar nu ik ouder ben merk ik dat ik heel veel tekortgekomen ben en dat ik altijd zo op mezelf aangewezen en eenzaam was, dat het voelt alsof mijn hart geblokkeerd is geraakt voor emoties. Ik voel me van binnen dor en mat.

 

‘Mamma,’ zei ik laatst, ‘heb je enig idee hoezeer ik je gemist heb en hoeveel pijn het me deed dat je er zo vaak niet was als ik je wel heel erg nodig had?’ Ze vond het nogal wat, dat ik haar daarop durfde aanspreken en dat mijn vader blijkbaar ‘vrijuit ging’. ‘Ben je soms vergeten dat ik altijd van je moest horen dat de liefde van een moeder het allerbelangrijkste voor een kind is en dat we daarom allemaal moesten accepteren dat je hele leven om je zoon draaide?’ Dat kon ze zich inderdaad niet herinneren.

 

Ik denk dat ze de herinnering niet aankan. Ze heeft zichzelf ervan overtuigd dat ze de beste moeder denkbaar was en voor mijn broertje gold dat ook. Dat ze haar andere kind daarbij totaal uit het oog verloren is, daarvan is ze zich denk ik niet eens heel erg bewust geweest. Het heeft daarom weinig zin om het hier nog met haar over te hebben. Bovendien kan ze me ook niet meer geven was ik vroeger tekortkwam. Daarvoor is er al te veel schade aangericht.’

 

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.