Franska.nl

Mijn beste vriendin werd betrapt op stelen toen we samen aan het shoppen waren 

Als Sheila en haar vriendin Amanda samen aan het shoppen zijn gaat opeens het alarm af. Sheila gelooft haar ogen niet als ze ziet wat er dan gebeurt.

 

We hadden elkaar al een tijdje niet meer echt gesproken, zoals dat gaat met een drukke baan, een volle agenda en mantelzorg. Dus toen Amanda voorstelde om samen een middagdagje te gaan shoppen leek met dat hartstikke leuk. We spraken af op een terras in de stad en omhelsden elkaar alsof we elkaar jaren niet gezien hadden. Het viel me op dat Amanda een hele dure zonnebril op haar hoofd had. Zo he, zei ik nog. Jij bent verwend. Ze lachte er een beetje schaapachtig bij terwijl ze de koker in haar tas deed. Ook die tas zag er erg nieuw en luxe uit.

 

 

Al kletsend gingen we van de ene winkel naar de andere. Soms pasten we iets en soms keken we alleen maar naar de nieuwe collecties. Toen we bij een winkel kwamen waar ik vaak wat koop wilde ik even kijken voor een nieuwe broek. Terwijl ik in de paskamer stond keek Amanda even rond. Ook hier hadden ze niet wat ze zocht, zei ze terwijl ik mijn broek afrekende. We kletsten nog even met de verkoopster en liepen toen weer richting de uitgang.

 

 

Toen we door de deur naar buiten liepen en het alarm afging schonk ik daar in eerste instantie geen aandacht aan. Pas toen er een beveiliger meeliep keek ik om me heen waarom ik het hoorde. Tot mijn stomme verbazing werd Amanda bij haar arm gepakt en vroeg de man of hij even in haar tas mocht kijken. Ik zei eerst nog dat hij zich vergiste en wilde dat hij mijn vriendin losliet. Maar toen hij een zijden shawl uit haar tas haalde waar het beveiligingslabel nog aanhing, begon het mij te dagen. Ik kreeg het warm en koud tegelijk en keek haar niet begrijpend aan. Maar ze keek een andere kant op. Ook ik moest van die man mijn tas openmaken. Het was zo afschuwelijk dat iedereen om me heen naar me stond te kijken terwijl de beveiliger door mijn spullen zocht of ik soms ook iets gestolen had.

 

 

Uiteindelijk werd Amanda eerst naar een kamertje gebracht waar we op de politie moesten wachten. Daarna moest ze met handboeien om in de politieauto gaan zitten en werd ze weggeleid. De verkoopster die mij geholpen had stond met een collega boos naar me te kijken en ik zag ze fluisteren.

 

 

Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet meer, de rest van de dag is als een waas aan me voorbijgegaan. Pas de volgende middag kreeg ik een appje van Amanda. Ze probeerde er een grapje van te maken. Dat het toch niet zo erg was. Het was toch maar een sjaaltje. Waar deden ze nou zo moeilijk om. Die winkel met die dure merken verdiende toch genoeg? Ik wist niet wat ik zag, meende ze dat nou echt? En had ze die dure zonnebril en leren tas die ze die middag bij zich had soms ook gejat als een ordinaire winkeldief?

 

 

Als ze nou gewoon had toegegeven dat ze een probleem heeft en daarom de drang had om te stelen heeft, dan had ik haar echt wel willen helpen. Dat doe je toch als je vrienden bent? Maar na die app waarin ze eigenlijk zei dat het toch doodnormaal was wat ze deed had ik mijn buik er wel van vol en wil ik niets meer met haar te maken hebben.

 

 

Naar die bewuste winkel durf ik nooit meer. De verkoopsters hebben echt wel gezien dat ik met Amanda mee naar buiten liep. Ik schaam me echt kapot voor het gedrag van mijn vriendin en ik ben bang dat die mensen van de winkel mij nu ook verdenken. Want eens een dief, altijd een dief, en geeft me echt een afschuwelijk gevoel.