Franska.nl

Mijn aller­liefste zusje

 

Steffi en haar zusje Titia schelen maar een jaar en waren altijd vier handen op één buik. Maar van die ijzersterke zussenband is weinig meer over…

 

‘Titia en ik waren net een tweeling. We scheelden maar een jaartje waardoor het leek alsof we even oud waren. Als ik de oude foto’s van vroeger bekijk, zie ik twee kleine grietjes die voor elkaar door het vuur gingen.

 

Toen we pubers waren gingen we samen winkelen, deelden we dezelfde kleren, gingen samen stappen en konden altijd bij elkaar uithuilen als de verkering weer eens uit was. We bespraken werkelijk alles met elkaar.

 

Titia en ik gingen ongeveer tegelijk op kamers. Maar omdat we allebei in een andere plaats onze opleiding volgden misten we elkaar verschrikkelijk. Voor het eerst moesten we echt op eigen benen staan, zonder de steun van de ander.

 

We leerden allebei onze partner kennen en gingen steeds meer onze eigen drukke levens leiden. Hoewel we elkaar heus wel vaak belden en zagen op verjaardagen was de vanzelfsprekendheid van onze band veranderd. Mijn man werd mijn vertrouweling en omdat mijn werk en mijn gezin veel tijd opslokten had ik niet zo door dat het huwelijk van Titia op een gegeven moment op springen stond.

 

Na haar scheiding is onze relatie ook behoorlijk bekoeld want ze neemt het me kwalijk dat ik haar niet heb gesteund in een voor haar zo lastige tijd. We hebben er echt knallende ruzie om gehad. In een lang en moeilijk gesprek heb ik wel duizend keer gezegd dat het me zo speet dat ze zich zo in de steek gelaten voelde. Maar blijkbaar kan of wil ze me niet vergeven.

 

We zien elkaar nu alleen nog maar bij onze ouders op verjaardagen en dan negeert ze me zoveel mogelijk. Als we al met elkaar praten gaat dat erg stroef en is ze heel kortaf. Daarom probeer ik maar zo min mogelijk te zeggen zodat ik niet op haar teentjes trap en opnieuw ruzie met haar krijg.

 

Voor onze ouders vind ik de hele toestand echt verschrikkelijk. Zij zien natuurlijk wat er aan de hand is en kunnen er ook niets aan veranderen. Mijn vader heeft al een keer geprobeerd om een gesprek met ons aan te gaan, maar Titia stond op, pakte haar spullen en reed zonder nog maar iets te zeggen naar huis. Mijn ouders en ik bleven beduusd achter.

 

Ik zou alles willen doen om deze rottige situatie te veranderen, maar daar zijn er wel twee voor nodig. Ik wil mijn allerliefste zusje gewoon weer terug. Ik mis haar onvoorwaardelijke liefde, het plezier dat we vroeger met elkaar hadden. Maar ik heb haar al zo vaak gezegd dat ik niet genoeg aandacht aan haar heb gegeven toen ze me het hardste nodig had, wat kan ik verder nog meer zeggen dan dat het me spijt?’

 

Door: Steffi