‘Met tranen in haar ogen van geluk vertelde mijn moeder dat ik een zusje zou krijgen’
‘Ze vroeg of ik niet ook zo blij was. Maar blij?’
‘Bijna tien jaar was ik enig kind en had ik mijn moeder en mijn vader helemaal voor mezelf. Dat mijn ouders al die tijd wanhopige pogingen deden om meer kinderen te krijgen, daarvan had ik geen weet. De dag dat mijn moeder op me zat te wachten toen ik uit school kwam, omdat ze ‘een heel leuk nieuwtje had’, zal ik echter nooit meer vergeten. Ik weet nog goed dat ik dacht aan een vakantie. Wij gingen namelijk bijna nooit weg en na de kerstvakantie had ik mijn vader erover gehoord dat we nodig weer eens met vakantie moesten. Maar nog voordat ik iets kon roepen zei mijn moeder met vochtige ogen van blijdschap dat ik na de zomer een zusje kreeg. Ze zei dat ze hier sinds mijn geboorte zo ontzettend op gehoopt had, op nog een kindje, en dat het haar zoveel verdriet had gedaan dat het maar niet wilde lukken, dat een droom was uitgekomen voor pappa en haar.
Ze vroeg of ik niet ook zo blij was. Maar blij? Ik kon amper bevatten hoe het zou zijn, een zusje. Wat vooral tot me doordrong was dat mijn moeder verdriet had gehad al die jaren met mij alleen, omdat ze zo graag nóg een kindje wilde. Terwijl mijn moeder ijzerenheinig op mijn reactie zat te wachten, sprong ik op van tafel en rende ik naar mijn kamer. Ik hoopte dat ze achter me aan zou komen, dat ze me zou troosten. Ik hoopte nog meer dat ze zou zeggen dat het een grapje was geweest daarnet. Maar ze kwam niet. Die hele middag hield ik me schuil op mijn kamer en liet mijn moeder me daar rustig zitten. Pas toen mijn vader thuiskwam ging de deur open en vroeg ze of het nu afgelopen was met die aanstellerij. Terwijl mijn vader me troostte en tegen me zei dat ik altijd zijn allergrootste vriendin van de hele wereld zou blijven – zo noemde hij me altijd – stond mijn moeder fluitend in de pannen te roeren en leek ik lucht voor haar.
Mijn zusje is inmiddels volwassen. Jarenlang waren we water en vuur. Natuurlijk was ik hartstikke jaloers dat alle aandacht naar haar ging en natuurlijk werd ik er telkens verdrietig van dat ik van mijn moeder altijd de verstandigste moest zijn omdat ik ook de oudste was. In de praktijk betekende dat namelijk dat mijn zusje alles kon maken en dat ik me alles moest laten welgevallen – wat voor de puber die ik was toch echt te veel gevraagd was. In mijn herinnering zat ik elke dag te wachten totdat mijn vader weer thuiskwam. Want als hij er was werd er tenminste wél naar me omgekeken en kreeg ik wél aandacht.
Een paar jaar geleden heb ik het er voor het eerst echt met mijn moeder over kunnen hebben wat de komst van mijn zusje met mij deed toen ik zelf ook nog maar een kind was. Voor het eerst gaf mijn moeder toe dat ze achteraf ook echt wel in was gaan zien dat ze veel te veel verwachtingen van mij had gehad en dat het nooit haar bedoeling was geweest om onderscheid tussen haar twee dochters te maken omdat ze van allebei evenveel hield. Ik denk dat ik haar woorden mooi vond, maar dat ik ze niet echt kon voelen. Al hoop ik van ganser harte dat dat er wel nog eens van komt.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
