Franska.nl

Met je telefoon op de fiets

Ik doe het sinds kort dus ook: met mijn telefoon in de hand op de fiets zitten! Snelheid maken en klik: nieuwsappjes aan.

 

En ik krijg er een hoop commentaar op, maar ik vind zelf dat ik het wel kan. Al moet ik toegeven dat het ook best wat voeten in de aarde heeft. Je moet toch eerst je stalen ros beklimmen en gang gaan maken, terwijl ik vroeger thuis in een stoel plofte om het nieuws te lezen. Of ergens in een wachtkamer zat, of in de trein, of aan tafel onder het eten.

 

En dan nam ik bakken met vervelend nieuws tot me, hangend in een luie stoel.

 

Schietpartijen, steekpartijen, bedreigingen, woningexplosies, stijgende huizen-, levensmiddelen- en energieprijzen, recessies, inflaties, klimaatveranderingen, oplichting, verkrachting, onderdrukking, nou ja, je kent het wel. Daar ga je dan even “lekker” voor zitten.

 

Maar of je ervan opknapt? En of je je er beter door gaat voelen als je dat acht keer per dag doet? Ik twijfelde op een gegeven moment toch een beetje.

 

Want weet je waar ik vooral moe van werd? Als iets tegenwoordig alleen nog maar wordt aangekondigd als plan, wordt er al meteen iemand gezocht om het kapot te kletsen.

 

Verzinnen we iets om de armoede te bestrijden, komt er meteen iemand om te vertellen dat dit niet gaat werken. Willen we de economie boosten, wordt er meteen iemand gezocht die dat een erg slecht idee vindt. Willen we iets voor het milieu doen, dan is er altijd iemand die komt vertellen dat het al veel te laat is, en willen we iets tegen criminaliteit doen dan is er altijd wel een typetje dat zegt dat dit niet mag in verband met privacyregels.

 

En echt… ik werd daar zo moe van. Of, nee, niet moe, maar verdrietig. Hopeloos, wanhopig, terneergeslagen en bang. Uitzichtloos vind ik alles klinken als journalisten ermee aan de haal gaan. Het moet altijd onderuitgehaald worden, of belachelijk gemaakt. Of dusdanig geduid dat het mensen die toch al geen perspectief meer zien op heel rare ideeën brengt.

 

Als iemand in een winkelcentrum mensen overhoopschiet, kan ik uit de krant halen wie dat was, en hoe ik dat zelf volgende keer beter kan, wat er fout ging, hoe ik aan wapens kan komen en wat ik het beste kan doen om zoveel mogelijk slachtoffers te maken.

 

Waanzin, al die aandacht voor een dader!

 

Op een gegeven moment was er weer zo’n slachtpartij op een school met kleine kinderen, en wat doen media dan? Dan gaan ze de kleintjes interviewen! Die troosten ze niet, maar laten ze uitgebreid aan het woord om het trauma er zo diep mogelijk in te kerven. Stap voor stap laten ze de kleintjes alle gruwelijke details nog een keer benoemen, opdat wij het zo dramatisch mogelijk meebeleven en het voor eeuwig vastgeroest zit in dat kinderbrein (plus het mijne).

 

En toen besefte ik dus: ik moet hiervan af. Ik moet niet meer de hele dag het nieuws willen lezen. Ik word namelijk allang niet meer geïnformeerd, maar alleen nog maar beïnvloed. Ik word gelokt om zo lang mogelijk te blijven hangen. En het nieuws wordt nergens nog objectief weergegeven, maar mijn goede humeur wordt er wel door om zeep geholpen.

 

Mijn geduld wordt op de proef gesteld en mijn angsten worden gevoed. Dát is wat het nieuws doet met mijn welzijn.

 

Vroeger heette je geïnteresseerd, of zelfs intelligent, als je wist wat er in de wereld gebeurde. Maar tegenwoordig heet je verslaafd en word je angstig of depressief.

 

En vandaar dus dat ik tegenwoordig alleen nog maar nieuws lees als ik op de fiets zit.

 

Ja, het is een heel gedoe om eerst op die fiets te moeten springen, maar daardoor doe ik het dus veel minder vaak.

 

En als ik het dan tóch doe, dan beweeg ik ook nog en val ik zelfs af. Goed hè?

 

En als ik dan…

 

Hè? Wat? Gevaarlijk?

 

En verboden??? Hoezo?

 

Welnee, joh. Ik zit thuis op de hometrainer!