Met de paplepel ingegoten, bij jou ook?
Ik heb het over oorlog. Is er iemand die hierop zat te wachten? Heb je alles gehad, krijg je dit er nog achteraan. Waarom in hemelsnaam?
Als kind ving ik veel op over de Tweede Wereldoorlog. De schrik zat er bij onze ouders goed in, dus die kwam daardoor waarschijnlijk ook bij ons kinderen terecht. Nog altijd probeer ik Duitsland zoveel mogelijk te mijden, of dat door die verhalen komt weet ik niet, maar het is gewoon ‘mijn land’ niet. En hoewel ik het gewoon op school geleerd heb, krijg ik een woordje Duits heel moeilijk uit m’n mond, die klanken voelen niet lekker, of het moet ‘fuur die grappe sein’ en dan graag tien keer zo ‘grappig’ als Rudi Carell. Waarom zoveel Nederlanders meteen al in de fifties op vakantie in Duitsland gingen snap ik nog steeds niet.
De angst voor oorlog kreeg je, toen ik klein was, met de paplepel ingegoten. De vrees tijdens de Cuba-crisis had waarschijnlijk ook veel te maken met wat m’n ouders hadden meegemaakt. Ik was de dag, die het ‘hoogtepunt’ in die crisis leek te zijn, thuis. Lag ziek op de bank, de radio stond de hele dag aan omdat m’n moeder geen woord wilde missen. De spanning hing als een enge deken over ons heen en hoe klein ik ook was toen, ik herinner me die beangstigende sfeer zo sterk alsof het gisteren was. Er stond een derde wereldoorlog op uitbarsten, dat was overduidelijk.
Intussen dacht ik stiekem dat oorlog iets ouderwets is, iets van vroeger, iets dat mensen zich nu niet meer op de hals halen, tenzij ze volledig kierewiet zijn. Zomaar beginnen met jonge soldaten en onschuldige burgers vermoorden? Zo ontzettend achterhaald. En dan nu ineens die oude man die nog op het eind van z’n leven iets wil bewijzen, geschiedenis wil schrijven. Hoe oud is die Poetin eigenlijk? Even gegoogeld en hij is ‘nog maar’ 69. Oeps. Niks eind van z’n leven. Of heeft ie een levensbedreigende ziekte en wil hij nog even snel een ‘punt’ maken?
Ik snap er helemaal niks van
Natuurlijk wilde ik het er hier niet over hebben. Maar ik moet zo aan m’n moeder denken nu deze ellende speelt. ‘Die oorlog heeft m’n hele jeugd verpest’, zei ze weleens. ‘Gelukkig hebben jullie tot nu toe geen oorlog hoeven meemaken’, voegde ze er dan aan toe. Ik ging er ook gewoon van uit dat wij hier wel van gevrijwaard zouden blijven, omdat de ellende van de Tweede Wereldoorlog nog bij iedereen vers in het geheugen zit. Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik vind het gewoon eng. Wat doet die mafkees als ‘wij’ Nederland ons ermee bemoeien? Moeten we ons er misschien niet mee bemoeien dan?
En al die jonkies? Eerst opgesloten gezeten vanwege dat virus en dan dit er nog achteraan. Nee toch zeker hè? Ik duim, ik hoop, ik… tja wat kun je nog meer doen als gewone burger? Wat vind jij? Of moet ik het er hier maar liever niet over hebben?
Ik hoor het wel van je
Houd moed, doe voorzichtig en vergeet vooral niet te genieten van elke minuut die mooi is. En… last but not least… morgen begint de lente. Ik hoor de merel al elke ochtend en avond.
Liefs van Franska
Door: Franska
