Met de auto op vakantie
Met je gezin een lange autorit maken; op de een of andere manier verloopt dit event bij Annemijn elke zomervakantie volgens een vast rollenpatroon. Beetje eng wel.
Mijn vent en ik zijn beiden gek op Frankrijk. Het is er mooi, het is er vaak heerlijk weer en je kunt er fantastisch wielrennen. Je zou dus denken dat we zodra de zomervakantie is aangebroken gewoon de auto volproppen, het oldtimer caravannetje aankoppelen, de kinderen en de racefietsen in- en opladen en gaan. Om de beurt rijden en binnen een dag zit je in het zonnige zuiden. Eh, neuh.
Sinds we die sleurhut hebben, inmiddels toch al weer bijna tien jaar, is naar de vakantiebestemming rijden het exclusieve domein van mijn vent.
Ik weet niet precies hoe dat zo gekomen is, want ik heb namelijk mijn rijbewijs en ben dus gewoon bevoegd om te rijden met caravan. Elk jaar zegt hij weer: je zou dat ook eens moeten doen. Maar elk jaar pakt hij toch weer het stuur. En ik laat hem, want ik moet toegeven: hij is er ook wel erg goed in. De drukke rondweg bij Parijs, filerijden, de sleurhut achteruit inparkeren op een rustplaats langs de snelweg, hij doet het allemaal met twee vingers in zijn neus. Oké, nu zal ik niks zeggen over de betonnen paal bij een tolstation die hij even over het hoofd zag (je ziet bijna niets meer van de deuk). Eerlijk is eerlijk, ik zou van veel minder al stress krijgen.
Ik dacht dat het aan mij lag, maar dat valt mee: uit onderzoek van een bekende verzekeraar blijkt dat voor de autoreis naar de vakantiebestemming mensen nog steeds kiezen voor een traditionele rolverdeling.
Meestal is het de man die het rijden op zich neemt. Vrouwen doen dan weer andere dingen, zoals ervoor zorgen dat alle tassen gepakt zijn en dat er niets wordt vergeten. Check. Ik weet het, het is niet erg geëmancipeerd, dit. Overigens heb ik me in tien jaar tijd wel ontwikkeld tot de ideale caravanrijder-sidekick. De kinderen zoet houden is best een klus, stiekem verdenk ik hem ervan dat hij het wel relaxed vindt dat hij zich daar als bestuurder niet mee bezig hoeft te houden. Ook ben ik chef-navigatiesysteem: stopplaatsen, benzinestations, ik regel het. Op het manische af deel ik eten, drinken en drop uit. En is m’n schatje duf? Dan krijgt hij een kop koffie uit de thermoskan. Dat dan allemaal weer wel.
Dit jaar kwamen we tot de Dordogne, maar volgend jaar wil ik eigenlijk wel graag fietsen in de Pyreneeën. Die Col d’Aubisque staat al jaren op mijn lijstje. Ja, dat is wel een beetje ver. Ik ben nu al manieren aan het bedenken om hem zo gek te krijgen. Ik dacht eerst aan een ANWB-cursus caravan rijden zodat hij het stuur met een gerust hart aan mij kan overlaten. Totdat een vriend mij erop attendeerde dat dat niet erg sexy is. Mocht je betere tips voor me hebben, kom maar door.
Geschreven door: Falder.nl
