Mensen vertellen: ‘Dit is waarom ik nooit huil’
Dit gaat voor mij echt absoluut niet op, want — zeker als ik alleen ben — kan ik best wel snel gaan huilen. Ook best wel snel gaat dat richting de ugly crying-situatie, trouwens.
Zeker als er een Disneyfilm wordt opgezet of een film als Hachi; alleen die gedachte al daaraan maakt me helemaal naar. Maar er is natuurlijk ook een andere groep, de groep die niet aan het huilen te krijgen is. Dat vind ik altijd een heel fascinerend iets, juist omdat ik zelf het tegenovergestelde ben. Het móet toch ergens vandaan komen, denk ik dan altijd maar.
Nou, zoals altijd heeft Reddit er wel weer een antwoord op. Of antwoorden, kan ik beter zeggen. In het topic ‘People who don’t cry easily, how?’ werden heel wat redenen genoemd.
1. ‘Emotionele uitputting. Als het leven voor een heel lange periode genoeg shit over je heen heeft gegooid, zijn je tranen op een gegeven moment echt op.’
2. ‘Pure, onvervalste apathie.’
3. ‘Ik ben gewoon in de basis niet een emotioneel individu. Ik lach en huil wel, maar er is een bepaalde drempel qua emoties waar ik overheen moet om dat te kunnen activeren.’
4. ‘De andere kant van de medaille is dat je ook niet heel makkelijk erg gelukkig bent, het heeft bij mij te maken met emotioneel gedempt zijn (zo noem ik het tenminste).’
5. ‘Een trauma uit m’n jeugd heeft me geleerd dat het het beste is om niet te huilen of alleen achter gesloten deuren te huilen en het niemand te vertellen.’
6. ‘Mijn vader werd altijd mega kwaad als ik negatieve emoties had. Hij had besloten dat dat onacceptabel was, dus ik heb geleerd om die te verbergen.’
7. ‘Ik heb de behoefte om te huilen gewoon simpelweg niet.’
8. ‘Huilen in het bijzijn van anderen is een teken van zwakte. Dat is in ieder geval wat mijn gedachte me vertelt en dat is hoe ik me erbij voel. Ik ben daar nu voor in therapie.’
9. ‘Om heel eerlijk te zijn werken mijn emoties gewoon niet zoals het zou horen en ik weet gewoon niet hoe ik ze zou moeten laten zien.’
10. ‘Zoals een oude verkoopautomaat: het licht mag dan misschien uit zijn, maar ik werk in principe nog wel.’
11. ‘Voor mij gaat het heel apart: neem me mee naar een begrafenis en ik ben oké, neem me mee naar een Pixar-film en de dijken zijn doorbroken.’
Door: Wieke Veenboer
Wieke Veenboer woont in Amsterdam. Ze is een graag geziene gast in de Amsterdamse horeca en probeert af en toe zelf een keukenprinses te zijn. Ze houdt van reizen, verslindt boeken maar speelt ook Netflix uit.
