Meedoen? Of never ever nooit!
Ik weet nog goed dat ik mijn eerste rimpel meende te ontdekken.
Ik was een jaar of 33, zat me op de bank op te maken en dacht ineens ‘hee, die vouw zat daar eerst niet!’ Ik duwde wat heen en weer en… shit hij zit er nog steeds. Man, wat voelde ik me rot. Alsof het vanaf dat moment was gedaan met mijn schoonheid. En ik meteen van de markt afrolde als leuke, potentiële partner. Dikke vette onzin natuurlijk, alleen zo voelde het wel.
Ik kan je verzekeren dat er inmiddels wat vouwtjes bij zijn gekomen, maar ik raak nauwelijks nog in paniek van een extra rimpel erbij. In mijn omgeving denken vrouwen (en soms ook mannen!) daar anders over. Botox doet de intrede. En dat niet alleen, ook een opgespoten lipje hier en daar, wat vet wegzuigen… het is allemaal heel normaal.
En als ik dan een keer een kort nachtje heb gehad denk ik wel eens, moet ik dat niet óók gewoon doen?
Want, heel eerlijk, echt florissant vind ik mezelf er niet uitzien hoor, als de vouwen van een half hoofdkussen in mijn gezicht blijft staan tot… zeg maar de volgende dag. Met een ooglidcorrectie en wat botox hier en daar ziet het er vast frisser uit.
Dat schiet dan even door mijn hoofd. Ja, even. Want eigenlijk vind ik dat hele klussen aan je gezicht maar onzin. Waarom hebben we als samenleving bedacht dat ouder wordende vrouwen niet mooi meer zijn? Daarbij zien al die BB’tjes (botox-bekjes zoals dat hier aan de keukentafel heet) er hetzelfde uit. Vrij emotieloos, veel te glad, gecombineerd met het welbekende pruillipje.
Ben ik ouderwets als ik zeg dat ik dat geen karakter vind hebben?
Iemand die leeft, daar mag je ook van zien dat die leeft. Een van mijn beste vrienden overleed toen hij net 30 jaar was. Aneurysma, zakt in elkaar en klaar. 30 jaar! Aan hem was het voorrecht rimpels te krijgen niet besteed.
Ik denk dat ik de botox dus nog maar even laat staan. Al was het maar om het leven van mijn overleden lieverd te eren. En, is het niet een veel interessanter proces bij jezelf te onderzoeken waarom je er per se als 30 uit moet blijven zien als je 40 of 50 bent? Waar ben je precies bang voor? Afwijzing? De confrontatie met je eigen sterfelijkheid? Of doe je het ‘voor jezelf’, zoals veel mensen dan zeggen?
Dat laatste geloof ik trouwens niet zo in. Goed voor jezelf zorgen doe je voor jezelf. Niet ouder willen worden gaat mijns inziens altijd over onzekerheid. Bij mij in elk geval wel.
