Franska.nl

Media, medio, medium, medi-jeetje

 

Nog niet zo lang geleden moest ik me voor mijn werk verdiepen in mediums en las ik een artikel over de opkomst ervan.

 

‘Telefoons mediums weer roodgloeiend in tweede lockdown’, stond erboven, en het eerste medium dat aan het woord kwam vertelde dat mensen nu veel vragen hadden over ‘hoe ze meer zingeving konden krijgen in hun leven’. Volgens haar zaten nu veel mensen vast ‘in een soort vacuum. Ze kunnen niet vooruit en ook niet terug. Men wilt altijd maar groeien, maar dat hoeft niet altijd. En juist nu iedereen thuiszit, komen ze daarachter.’

 

Pfff… wat een zinnen. En: men wilt?? Ik dacht meteen: zou dat nou een letterlijke transcriptie zijn of is hier een stagiaire op losgelaten met een wat wonderlijk taalgebruik? Maar toen kwam ook een hoogleraar Geestelijke Zorg en Religieus-Humanistische Zingeving aan het woord. En zij begreep de zoektocht naar zingeving heel goed.

 

‘Het is nu een tijd die vanzelfsprekendheden doorbreekt. Velen vragen zich af wat ze nu willen. Ze zoeken een richting in deze situatie en sommige zullen dan hulp inroepen bij een medium’, legde zij uit. En ik worstelde meteen met de vraag of je nou hulp inroept bíj of ván een medium. Zou die hoogleraar het werkelijk zo gezegd hebben, vroeg ik me af. Maar toen kwam er natuurlijk weer een ander medium aan het woord. Ik had het kunnen weten.

 

‘Veel personen zijn de afgelopen tijd overleden’, zei zij. En volgens haar werken readings met overleden personen ook helend voor hen. ‘Je moet je beseffen dat de persoon die overleden is aan corona ook geen goed afscheid heeft kunnen nemen. Ze kunnen vervolgens via een reading dit wel doen en ook hun naasten geruststellen met dat alles goed met ze gaat’, legde ze uit.

 

Geruststellen met dat alles goed gaat? En: je moet je beseffen???

 

Oké, Jongens, één foutje: vooruit. We leven in een haastige wereld. Maar dit? Ik kreeg stante pede een hekel aan zowel media als mediums. Want ondanks het feit dat ze aangaven er gewoon voor de mensen te willen zijn en ze op te peppen, kreeg ik niet echt behoefte aan een reading nu. Zelfs nu ze aangaven het gratis te doen, vond ik dit artikel niet echt reclame voor deze branche.

 

‘Voorheen kon iedereen zich nog in hun werk storten of hun emoties wegdrukken, nu worden ze gedwongen te rusten’, las ik nog. En toen vond ik dat ik me maar weer eens óp mijn werk moet gaan storten. Ik kon dit artikel toch niet serieus nemen?

 

En toch bleef ik nieuwsgierig en las ik nog verder. 

 

‘Ik reik handvatten aan, maar mensen moeten zichzelf in hun kracht zetten’, las ik toen. ‘Ik wil mensen niet afhankelijk maken.’

 

Maar hoe doe ik dat dan? Mezelf in mijn eigen kracht zetten? Terwijl het nu juist ‘de ruimte was’ om mezelf te ontdekken. Écht, zo stond het er! Dus ik las door, want dat wil ik ook kunnen. En dus las ik dat het de kunst was om vanuit rust – en vanuit de vraag ‘wat heb ik voor deze dag nodig?’ – dingen te beoordelen, of keuzes te maken. Dat is lastig, maar zodra je dit onder controle hebt, dan worden de dingen vanzelf al minder zwaar en heftig.

 

Pfff… even een pauze, dacht ik toen. Even op me in laten werken, deze zinnen. En tegelijkertijd dacht ik: hebben we dit nou écht nodig? Ik medio de tweede golf, de mediums als beroepsgroep, en de media zelf eigenlijk ook?

 

En ik besloot compassie te hebben, maar het artikel toch maar weg te leggen. En dat had die krant volgens mij vooraf kunnen voorspellen.