Mays nieuwe verslaving is niet heel cool
Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen, want deze aan obsessie grenzende verslaving (dat is natuurlijk meestal zo) is niet echt cool.
Misschien moet ik maar gewoon met het ergste beginnen. Ik heb een rolmatje gekocht. Niet voor een yogasessie maar voor… een legpuzzel. Ja, ik wist ook niet dat dit me kon gebeuren. Ja, misschien op m’n 108e, maar nu in de bloei van mijn leven, nou nee.
Het kwam allemaal door mijn ouders die mijn (autistische) dochter een puzzel gaven van 1000 stukjes. Nu heeft mijn meisje een best bijzondere kijk op het leven in het algemeen en puzzels in het bijzonder, maar 1000 stukjes, dat is boven haar pet. Ik hoopte dat haar lust tot het vervolmaken van de puzzel zou overwaaien en dumpte hem in de speelkamer. Maar elke dag vond ik haar daar, een paar stukjes uit de chaos bij elkaar rapend terwijl ze zei: ‘Hij is bijna af, hè mama?’ In de weken voor de vakantie kon ik een puzzel van 1000 stukjes er niet bepaald bij hebben, dus ik ontweek het rampgebied waar alle stukjes door de kamer heen zwierden, maar ik vond het uiteindelijk toch wat zielig worden. En dus stroopte ik de mouwen op, nam alle stukjes mee naar de eettafel en begon met haar aan het levenswerk.
Toen ik stagneerde bedacht ik dat er misschien wat stukjes ontbraken. Ik ging met een schaar langs de bank en het bed die in de speelkamer staan en schraapte daar een dertigtal puzzelstukjes vandaan. Alsof oude vrienden mijn leven binnenkwamen, zo herkende ik de ontbrekende stukjes. De voeten van Winnie the Pooh en de snavel van Donald Duck. Maar ik miste meer. De werkster zag me bezig en zei dat ze er, sorry so sorry, misschien wel een paar had opgezogen. Dus trof ik mezelf een moment later aan met een schaar en een volle stofzuigerzak.
Ineens vond ik mezelf op YouTube-filmpjes bekijkend van volwassen puzzelaars die hun technieken onthulden. Maar die verdraaide puzzel, die moet af. Al is het maar omdat ik van die kutstukjes af wil die mijn eettafel al een week innemen. Én om het hoofdje van mijn lieve meisje te zien dat pas echt rust zal hebben als het af is.
Dus vandaag wordt bezorgd: het bewuste rolmatje waar een puzzel van tot 1000 stukjes oppast en die je, als je even iets anders wilt gaan doen), een extra exemplaar van dezelfde puzzel (omdat ik het vermoeden heb dat er meer stukjes kwijt zijn) en zes professionele sorteerbakken waarmee je de verschillende stukjes kunt voorsorteren zodat het zoeken naar een stukje met twee uitsteeksels en een inham gemakkelijker wordt.
Mocht je denken dat ik koekoek ben geworden: je hebt helemaal gelijk.
En als je er toevallig heel goed in bent, schuif je even bij me aan? Ik schenk je glas bij. De hele tijd.
Beeld: Lidian van Megen
Door: May-Britt Mobach
