De wereld wacht op een etiket
De juf stelt voor om de andere ouders een brief te schrijven, maar dat wil May niet, want dan is het echt echt.
De buurtbasisschool waar ons meisje naartoe gaat, is er een zoals je ‘m zou tekenen. Zo’n school met een klokkentoren die je doet denken aan een Italiaans dorpje, een ommuurd plein met duikelstangen en een hoofdmeester die elke ochtend in de deuropening staat om de leerlingen en hun ouders welkom te heten. De ene hand om een beker koffie, de andere hand in de zak van zijn broek.
Toch legt elke keer als ik het plein oploop iemand een steen van twintig kilo op mijn nek. Hoe perfect en idyllisch ook, ons meisje hoort hier niet. Omdat we het allemaal voelen, brengen we haar standaard in colonne naar school. Sowieso altijd met mijn geliefde, maar mijn moeder of vader haken ook regelmatig aan. Samen bouwen we een beschermingsmuurtje. Om haar, maar minstens ook om onszelf want misschien zijn wij op dit moment wel makkelijker te breken dan zij.
Gelukkig hebben we de beste juf van het land getroffen die zich altijd over onze Flo ontfermt. Tijdens de intocht van Sinterklaas op school zie ik een grote kluwen kinderen en ben ik alleen maar bang dat ons meisje in de massa verdwijnt. Maar dan zie ik de juf. Met haar. Tijdens pauzes ga ik stiekem gluren bij het hek. Als ik zie dat ze gierend van de lach achter op een grote driewieler zit bij Jurriaan, het knapste jongetje van de klas is de steen ineens verdwenen. Ze heeft het ook naar haar zin. Al moet ze toch weg.
‘Misschien moet je de andere ouders een brief schrijven over wat er aan de hand is.’ De juf denkt dat het goed is dat zij hun kinderen kunnen voorbereiden op het vertrek van Flo en de situatie ook beter kunnen uitleggen als ze weten wat er speelt.
De steen op mijn schouders verplaatst zich meteen naar mijn maag. Een brief. Aan alle ouders. Daar moet ik over nadenken, want dan is het ineens echt. Echt echt. En dat wil ik niet. Ik wil nog steeds morgen wakker worden en zien dat het ineens over is. Of een dokter vinden die zegt’ ‘Oh, maar dít ken ik. Dat gaan we even voor u oplossen, mevrouwtje.’ Zoiets.
De juf kijkt me aan met haar grote, wijze ogen en ineens hang ik huilend op haar borst
Maar de wereld wacht op een etiket. En of dat al niet erg genoeg is, wordt me nu gevraagd om die sticker zelf op te plakken. Ik ploeg en ploeter en kom uiteindelijk tot een, al zeg ik het zelf, mooie brief. Geliefde zal hem op kantoor dertig keer uitprinten en dan zal ik hem woensdag aan de juf geven.
Die woensdagochtend loop ik met mijn meisje aan de hand het plein op. In mijn tas zitten de brieven. Geliefde heeft ze op roze papier gedrukt. Ik geef de tas niet meteen aan de juf, maar hou hem nog even bij me. Eerst is in de gymzaal een kleine voorstelling, want een van de moeders heeft de kinderen de muizendans geleerd. Mijn meisje mag ook meedoen. ‘Ze houdt van dansen.’ Zei de allerliefste moeder die in het dagelijks leven danseres is een paar dagen eerder tegen mee na ‘de repetitie’. ‘Ze doet echt goed mee!’
Mijn meisje doet ook goed mee. Ze hinkelt heus als de anderen huppelen en staat af en toe te dromen in een hoekje als de kleuters met ingehaakte armen om elkaar heen springen. Maar toch. Trots.
Als alle kinderen en moeders teruglopen naar het lokaal tik ik de juf op haar schouder en overhandig ik haar de tas met de dertig roze velletjes. Ze kijkt me aan met haar grote, wijze ogen en ineens hang ik huilend op haar borst.
Als mijn tranen zijn weggeveegd, vraagt een andere moeder of ik verdrietig ben omdat Flo de muizendans niet helemaal goed meedeed. Lees straks de brief maar, zeg ik haar en loop het bebakfietste plein af. Een wereld waarin je je druk maakt om een mislukte muizendans staat planeten ver van me af. Toch lijkt het of ik me iets lichter voel.
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com. Ze weet alles van mode en beauty, maar is ook nog een mens met drie dochters en een drukbezette man.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
