Mijn emmertje was al vrij vol
Hoogzwanger jonglerend met alles wat er op haar bordje terechtkomt, staat May ineens met de ex-vriendin van haar man op het schoolplein.
Samen met kleuterjuf Marijke (overigens de beste juf die we ons in deze situatie hadden kunnen wensen) besluiten we om ons meisje maar halve dagen naar school te laten gaan tot we passend vervangend onderwijs hebben gevonden. Een dag is teveel. Voor haar, maar ook voor de juf. Ons meisje loopt naar links als de rest naar rechts gaat en ik begrijp best dat je daar niet op zit te wachten als leerkracht.
In de praktijk komt het er op neer dat het jongleren met taken nog een tikkie ingewikkelder wordt. Ik ben hoofdredacteur van Marie Claire waardoor ik vaak naar Parijs heenenweer (daar heb ik een werkwoord van gemaakt, van heenenweeren), ben zeven maanden zwanger van onze derde dochter en klop dus regelmatig op de poort van de verloskundigenpraktijk en nu komt er als taakje bij om onze oudste schat elke dag om 12:00 uur op te halen. En u begrijpt vast dat ik haar in deze situatie niet graag overlaat aan de zorg van een buurmeisje dus vraag ik, weer, mijn ouders of werk ik vanuit huis.
Mijn emmertje is behoorlijk vol, maar er kon blijkbaar nog een plens bij. Als ik op donderdag om 12.00 uur het schoolplein op kom lopen, staat daar nog een andere moeder. De ex-vriendin van mijn man. Ze hebben een huis gekocht bij ons om de hoek. Of eigenlijk moet ik zeggen; drie huizen verderop. Dat vond ik al even slikken maar hé, huizen kopen staat vrij. Bovendien zijn het leuke mensen en is zij bepaald niet het type dat naakt onder een regenjas even een konijn in de pan zal koken als ik in Parijs ben. Maar toch, maar toch, maar toch, u begrijpt; ik moest even aan het idee wennen.
En nu kwam dus haar leuke, blije, gezonde, niets aan de hand dochtertje uitgerekend bij onze prinses in de klas. Zij haalde haar kind op omdat ze kwam wennen en snuffelen aan de nieuwe school, ik stond daar omdat mijn meisje niet past binnen het systeem. Ik kan u vertellen; dat is niet leuk.
Een minuut later stonden we samen te huilen op het plein en een kwartier later zat ze bij mij thuis aan de koffie
Dus toen de ex-geliefde vrolijk wapperde ‘dat ze het zó gezellig vond dat ze bij elkaar in de klas zaten’, hoorde ik mijn stem zeggen dat ik het helemaal niet leuk vond. Een minuut later stonden we samen te huilen op het plein en een kwartier later zat ze bij mij thuis aan de koffie. Dat is iets wat geloof ik alleen vrouwen kunnen.
Ondertussen appte mijn uitgever over een bezoek aan het hoofdkantoor in Parijs. Of ik de tweejaarlijkse boardmeeting met haar kon voorbereiden, dat ‘Frankrijk’ wilde dat ik die avond tijdens een event een prijs aan iemand zou uitreiken en of we bij Costes of l’Avenue gingen eten.
Die middag mat mijn verloskundige een historisch lage bloeddruk. Een werktrip naar Parijs leek haar een van mijn mindere ideeën. Ik moest een weekje rust nemen. Handen op mijn buik en een beetje naar buiten turen. Ik appte mijn uitgever het nieuws, met samengeknepen billen want ik wilde mijn werk zo graag goed blijven doen en haar niet teleurstellen. Ze vroeg me hoe laag mijn bloeddruk dan wel niet was en ik antwoordde braaf.
Voor ik in bed stapte plingde er een bericht van haar binnen. Je verlof gaat nu in, lieve May. Het is wel even genoeg geweest voor je.
Door: May-Britt Mobach
