Franska.nl

In de categorie irritaties zou ik graag uitwijden over het online boeken van een afspraak. In dit geval voor een manicure. Lijkt eenvoudig, maar o wee. Als je dag, tijdstip en behandeling hebt ingevuld, beginnen de problemen. Ik wil namelijk niet één, maar twee dingen en dan wordt het al lastig. Afijn, dan maar één ding invullen en ter plekke vragen of ik meer mag. Dan wordt me gevraagd welke ‘expert’ ik wil boeken. Alsof ik dat weet? Denken ze serieus dat ik van alle nagelsalons in mijn stad alle experts ken? Nee. Ik mag er toch vanuit gaan dat elk meisje in staat is mijn nagels strak in de lak te zetten. Het is hun beroep en ze zijn vast allemaal aardig en beleefd. Omdat het systeem geen optie heeft met een vakje ‘maakt me niet uit’, kies ik maar iemand. En je raadt het: die kan natuurlijk niet op het door mij ingevulde behandelmoment. Zucht.

Ben jij ooit iemand tegengekomen die blij werd van een wachtmuziekje?

Dan maar bellen. Ouderwets. Dan komt het sowieso altijd goed. Tenminste, ik word verwelkomd door een wachtmuziekje. Ah, wachtmuziekjes. Bedoeld om het je naar de zin te maken, maar ben jij ooit iemand tegengekomen die blij werd van een wachtmuziekje? 

Vooral zo’n muziekje dat een couplet lang te horen is en dat dan weer van voren af aan begint. En dat een keer of tien. Dat is bijna het allerergste. De irritatie bereikt bij mij een hoogtepunt als het wachtmuziekje wordt onderbroken door een stem die je steeds weer vertelt dat het druk is en je zo snel mogelijk te woord wordt gestaan. En dat keer op keer op keer op keer. Ik snap het hoor. De eerste keer al. 

Laat me dan maar gewoon dat hele liedje afluisteren. Kan het nog iets irritanter? Ja. Als de stem in het Engels praat. Hoezo? We zijn toch in Nederland? Ik wil terug naar ouderwets. De telefoon opnemen en praten en dan een afspraak maken in een agenda van papier waar hoekjes van de dagen die voorbij zijn worden afgescheurd. Dat werk. Of doe me anders de aloude ingesprektoon, dat heb ik nog liever.