De spiegel
May-Britt denkt er weleens aan: hoe had het kunnen zijn? Hoe was het geweest als…?
Meestal is het leven goed. Ik pluk de zonnestralen, koester de knuffels. Soms is daar de spiegel. Zoals toen ik met mijn lief naar de vijfjaarlijkse dansvoorstelling van de school ging. We zagen middelste meisje dansen die net in groep 3 zat. Na haar was groep vier gekomen, gevolgd door groep vijf. Toen groep zes aan de beurt was, brak ik. Daar waren de oud-klasgenootjes van onze Flo. De meisjes bij wie ze in de kleuterklas zat toen de wereld nog onbezorgd en onze zee nog ongerimpeld leek.
Ik dacht aan ons meisje dat thuis was. Op de bank bij de oppas. Waarschijnlijk keek ze nu naar ‘Hello Kitty’ of werd ze voorgelezen uit ‘Jip en Janneke’. Ooit was ze vlak bij het niveau van deze meisjes. Nu lezen zij ‘Dagboek van een Muts’ en hebben ze hun eerste verliefdheid al te pakken. Mijn lief kust me, vindt het ook droef, we drinken een glas wijn in een café en middelste meisje mag een frietje omdat ze het zo goed heeft gedaan.
Als ik haar vertel over De Wollewei verraadt haar mondhoek dat ze het moeilijk vindt om te reageren
Als we wakker worden is het rauwe gevoel weer weg.
Het leven is weer goed. Tot er weer zo’n spiegel komt. Deze week. Bij de Marokkaanse groenteboer groet ik een moeder van vroeger. Hoe het is. En vooral met Florence. Als ik haar vertel over De Wollewei verraadt haar mondhoek dat ze het moeilijk vindt om te reageren. Ik vraag hoe het met haar dochter gaat. Zij zit in groep 7 en alles gaat vanzelf. En daar is-ie weer. Die vermaledijde spiegel. Die zo-had-het-ook-kunnen-zijn-situatie.
Ik fiets weg en denk aan hoe het zou kunnen zijn. In welke vakken zou ze goed zijn geweest? Waar hadden we over gesproken samen? Welke rol had ze gehad in haar vriendinnengroep? Hoeveel feestjes zou ze gehad hebben? En hadden er vriendjes aan de deur gebeld?
Mensen vragen zichzelf weleens de waarom-nou-juist-ik-vraag. Waarom moet mij dit nou overkomen. Dat gevoel heb ik niet. Waarom zouden erge dingen mijn pad niet kruisen? Het hoort bij het leven. Kom maar op. Ik kan het aan. Maar mijn meisje… ik had het haar zo graag zo anders gegund.
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com, voor Franska.nl schrijft ze over haar bijzondere gezin.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
