Franska.nl

‘Inmiddels is het nieuwe jaar weer begonnen en ben ik blij dat de feestdagen achter de rug zijn. Normaal gesproken keek ik al weken uit naar kerst. Onze dochters Meike en Noortje zijn dan allebei een week thuis en dat is oergezellig. Ze doen allebei een opleiding ver van onze woonplaats en wonen daarom op kamers. Vanwege de afstand zijn ze ook niet elk weekend thuis. 

 

Mijn man en ik zijn er heel trots op hoe onze meiden het allemaal bolwerken. Hoewel we heus wel voor ze gespaard hadden moeten ze toch fors bijlenen om hun studiekosten en kamerhuur te betalen. Dat betekent dat ze allebei een flinke studieschuld hebben die, als ze straks gaan werken, wel terugbetaald moet worden. Als ik soms de bedragen hoor dan duizelt het me gewoon. Hoe moeten ze dat straks doen als ze ook een huis willen kopen en een gezin willen stichten? Ook de huur voor een zelfstandige woonruimte is torenhoog en vind maar eens iets. Maar goed, mijn man en ik gaan er maar van uit dat ze straks een goede baan zullen vinden en uiteindelijk wel een oplossing hebben voor die schuld.

 

Zoals ieder jaar kocht ik wat leuke cadeautjes voor onder de boom en voor de grap had ik voor onze dochters een staatslot gekocht. Ik had voor allebei dezelfde eindcijfers gekozen. ‘Je weet maar nooit,’ zei ik nog grappend toen ze het envelopje openmaakten. ‘Wie weet ben je in een keer van je studieschuld af.’ Had ik dat maar nooit gezegd.

 

Op oudjaarsavond waren mijn man en ik op een feestje bij vrienden toen Noortje een uur voor middernacht plotseling belde. We schrokken ons rot omdat ze inmiddels weer in haar studentenstad was en we bang waren dat er iets met haar gebeurd was. Toen we opnamen hoorden we haar heel hard gillen en roepen dat ze enorm veel geld gewonnen had. Op haar lot was een bedrag van tienduizend euro gevallen. Mijn man en ik waren verbijsterd. Hoe groot was de kans dat je iets wint in de Staatsloterij, en dan zo’n gigantisch bedrag. Natuurlijk waren we net zo uitzinnig als Noor, en opeens realiseerde ik me dat haar zus nu natuurlijk ook kon zien of er een prijs op haar lotnummer was gevallen. Vol spanning belden we haar even later, maar toen bleek dat Meike niets gewonnen had. Niet eens een tientje. Hoe blij ik ook was voor onze Noortje, ik vond het wel vreselijk zuur dat Meike met lege handen stond. 

 

Twee weken later waren ze allebei weer thuis en bleek dat het geld inmiddels op de rekening van Noortje stond. Uiteraard fantaseerde ze over wat ze met dat geld zou kunnen doen. Een designertas kopen, een jaar op wereldreis, wat al jaren een droom van onze beide dochters is, of een stuk van de studieschuld afbetalen. Meike zat ernaast en hoorde het allemaal aan als een boer met kiespijn. 

 

Ze kon haar jaloezie niet meer bedwingen toen haar zus inderdaad met de designertas op de proppen kwam. Ik durfde niet te vragen hoeveel Noortje ervoor betaald had, maar ik denk dat we er een maand riant van hadden kunnen leven. Ik zag hoe Noortje het leer streelde en zichzelf met de tas aan haar schouder in de spiegel bewonderde. Maar ik zag ook de blik van Meike. En hoewel ik wel begrip kon hebben voor haar teleurgestelde gevoel, baalde ik er ook van. En toen Noortje vertelde dat ze van de rest van het geld van plan was om na haar studie een jaar te gaan reizen, liep Meike zonder nog iets te zeggen naar boven. 

 

En dit was pas het begin. Blijkbaar vond Meike dat haar zus haar gewonnen geld op zijn minst een beetje met haar kon delen. Dat Noortje haar ook iets gunde van de luxe die haar zomaar in de schoot was gevallen. En dat Noortje dat niet deed maakte iets kapot in hun zussenband. In de maanden die volgden ontstond steeds meer afstand tussen de meisjes en kwam Meike zelfs alleen maar naar huis als ze wist dat Noortje er niet zou zijn. Achteraf hoorde ik dat ze enorme ruzie hadden over de prijs en de manier waarop Noortje haar zus ‘in de kou had laten staan’, zoals Meike dat noemde.

 

Ik zag daarom als een berg tegen de feestdagen op. Mijn man en ik hadden al een paar keer geprobeerd om tussen onze dochters te bemiddelen, maar zoals ik al verwachtte was de sfeer tussen de zussen te snijden en zijn we de dagen met hangen en wurgen doorgekomen. Van de vanzelfsprekende gezelligheid binnen ons gezin is niets meer over. Dat geld brengt alleen maar ellende. Want had ik van tevoren geweten wat het allemaal zou veroorzaken, dan had ik die stomme loten nooit gekocht.’