Franska.nl

 

Mijn verhaal gaat ook over een zusje waar altijd alle aandacht naartoe ging. Alleen was mijn zusje niet ziek, maar alleen acht jaar jonger. Ons leeftijdsverschil was voor met name mijn moeder blijkbaar reden genoeg om altijd maar weg te kijken van haar streken – waar ze er genoeg van had – en haar altijd haar zinnetje te geven. Daar hoefde ze zelfs niet voor te zeuren of te piepen. Als ze mij het bloed onder mijn nagels vandaan haalde – waar ze een ster in was en wat ze vaak deed – moest ik altijd de verstandigste zijn, omdat ik nu eenmaal de oudste was.

 

Ik was een jaar of twaalf toen ik met een vriendje had afgesproken en ik haar van mijn moeder mee moest nemen. Met haar opgezadeld worden vond ik altijd al verschrikkelijk – hoe klein ze ook was vertelde ze altijd alles door -, maar dit keer kon ik haar er echt niet bij hebben. Onderweg naar waar ik had afgesproken ging ik daarom langs een speelgoedwinkel. Daar liet ik haar ijskoud staan toen ze bij de poppen stond te kwijlen. 

 

Toen ik aan het eind van de middag thuiskwam lag ze op de bank met haar armpje in het gips. In haar paniek om thuis te komen was ze gevallen en had ze haar pols gebroken. Woest was mijn moeder. Furieus. Want hoe had ik het in mijn hoofd gehaald om een kleuter in een speelgoedwinkel achter te laten? 

 

Ik begon spontaan te huilen. En ook spontaan te liegen. Ik haar achtergelaten? Ik had haar helemaal niet achtergelaten. Ze was er zelf vandoor gegaan. Opeens kon ik haar niet meer vinden in die winkel. In paniek was ik de straat opgerend om haar te zoeken. Omdat ik haar niet kon vinden durfde ik niet thuis te komen en nu kreeg ik ook nog eens de schuld, zoals altijd.

 

Het was mijn vader die het voor me opnam en tegen mijn moeder zei dat een kind niet mocht worden opgezadeld met de verantwoordelijkheid voor een ander kind. Tegen mijn zusje zei hij dat ze op moest houden met huilen. Die tranen zouden haar echt niet helpen om de schuld weer op mij af te schuiven. Er hadden haar nog wel ergere dingen kunnen overkomen dan een arm in het gips, met dat weglopen van haar. 

 

Of ik me schuldig voelde? Eerlijk gezegd niet eens. Eerder triomfantelijk dat het nou eens wel over mij mocht gaan. Iets van een besef dat dit niet in de haak was geweest kwam echt pas heel veel jaren later, maar zelfs toen vrat het niet aan me.’

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Mauds naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.