‘Maar toen ze op het punt stond om te bevallen veranderde er iets.’
‘Vanaf het moment dat ik haar voor het eerst zag, wist ik dat we ons geen betere vrouw voor onze zoon hadden kunnen en durven wensen. Ik sloot haar bij wijze van spreken meteen in mijn hart en het duurde niet lang voordat ze voor mij de dochter was die ik nooit had gehad en waar ik stiekem altijd naar had verlangd. Afspraken voor etentjes maakte ik met haar. Zij was degene die me vertelde dat ze gingen trouwen, zij leidde me rond in hun nieuwe huis en zij vertelde me dat we opa en oma zouden worden. Tijdens de zwangerschap keuvelden we eindeloos over de kleuren voor de babykamer en ik mocht zelfs een keer mee naar de verloskundige toen er een echo gepland stond – iets wat ik in mijn tijd nooit had gehad.
Naarmate de bevalling dichterbij kwam veranderde er echter iets. Eerst heel subtiel. Zo subtiel dat ik mijn vinger er niet op kon leggen en ik mezelf voorhield dat ik het me inbeeldde. Maar na de geboorte van onze kleindochter – het grootst mogelijke geluk op aarde! – zag ik mijn schoondochter steeds meer naar haar eigen moeder trekken. Dat vond ik overigens volstrekt logisch en hartstikke natuurlijk. Toen ik zelf moeder werd was ik ook heel erg close met mijn moeder. Zij was immers degene die me in deze ervaringen was voorgegaan en niemand kon zo met mij meevoelen als zij. Dat dit ook voor mijn schoondochter en haar moeder opgaat, daar moest ik geen punt van maken. Ik probeerde dan ook niet aan haar te trekken en geen al te hooggespannen verwachtingen te hebben. Als de baby wat groter zou zijn, zou alles wel weer worden zoals het was, hoopte ik.
Maar het tegendeel is waar. Onze kleindochter is nu anderhalf en van het contact dat ik vroeger met mijn schoondochter had, is eerlijk gezegd niet heel erg veel meer over. Ik heb herhaaldelijk aangeboden om op de kleine te passen, maar haar eigen moeder past twee vaste dagen per week op en blijkbaar heeft ze geen behoefte aan meer. Soms ga ik bij haar langs en dan zie ik dat ze haar best doet om er wat van te maken. Ik zie ook dat het haar moeite kost en dat de vanzelfsprekendheid tussen ons er niet meer is.
Ik was eerst heel erg geneigd om de schuld bij mezelf te zoeken. Maar eerlijk gezegd kan ik met geen mogelijkheid bedenken waar ik de fout in ging en wat er de oorzaak van was dat mijn schoondochter nu zo ver bij me vandaan staat. Ik heb al herhaaldelijk op het punt gestaan om het met haar te bespreken, maar iets weerhoudt me daarvan. Want wat als ik onbedoeld op verkeerde knoppen druk en de verwijdering tussen ons alleen maar groter wordt?’
Mariekes naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
