Nieuw leven inblazen
Dat zal mij niet overkomen, denk je bij jezelf als je vriendin verdwijnt in een roze bubbel na de geboorte van haar eerste. Ach ja… Maar er is hoop!
Als moeder-in-wording willen de meeste vrouwen er niet aan, maar het gebeurt gewoon: als je een kind krijgt dan heeft dat gevolgen voor vriendschappen. Hoe verontwaardigd je zelf ook reageerde toen je beste vriendin na het krijgen van een kind leek te verdwijnen in een roze bubbel… Hoe hard je ook riep: ‘Dat zal mij nooit overkomen…’
Leg ik mijn vriendenlijstje van ‘voor’ en ‘na’ zoon naast elkaar, dan hebben zich daar verschuivingen in voltrokken. Sowieso is het lijstje een stuk korter geworden, stomweg omdat je niet vijf avonden per week meer de tijd óf de puf hebt om gezellig bij te kletsen/wijn te drinken/de nieuwste Bridget Jones te kijken. Alle tegen beter weten in ‘ik wil m’n oude leven houden’-moeders ten spijt, je leven verandert 100% op de dag van die eerste schreeuw. Het wordt niet slechter, niet beter (althans, dat gold voor mij in het begin), maar is wel heul anders!
Het wordt niet slechter, niet beter, maar is wel heul anders
Een kind verengt je blik, zéker die eerste jaren, en hoezeer je het ook verfoeit, je kunt je niet beheersen aan iedereen die het maar wil zien (en ook degenen die dat mogelijk niet willen), dat filmpje van z’n eerste hapje/stapje te laten zien. En ja, dan is de kans dus groot dat die ene vriendin die daar nog niet aan toe is, afhaakt.
Ik heb bij mijn kinderloze vrienden altijd geprobeerd mijn moederrol niet tot hoofdrol te verheffen, maar haar te bestempelen als een van de vele die ik had. Dat is met wisselend succes gelukt. Die vriend die ik uitleg gaf over de problemen van het opvoeden van een peuter, zag ik sindsdien een stuk minder. En nu ik dit schrijf… die vriendin wier kinderen al jaren het huis uit zijn die ietwat glazig naar me staarde toen ik haar probeerde uit te leggen dat tanden wisselen het ergste is wat me qua koter kon overkomen, haakte ook af. Het gevolg is dat ik heel veel vrienden heb met kinderen, vaak zo ongeveer in dezelfde leeftijd als m’n zoon, oude en nieuwe vrienden, want ja, nieuwe krijg je ook.
Maar er is hoop! Nu zoonlief ouder wordt en meer een eigen leven krijgt, merk ik dat ik ook weer een eigen leven krijg. En in dat grote loslaten ontstaat langzaam weer (meer) ruimte voor die mensen die me ook als niet-moeder kennen. Sommige vriendschappen hebben een lange adem nodig of misschien juist een adempauze om hernieuwd op te bloeien. Ik ga er de komende jaren m’n best voor doen die vriendschappen weer leven in te blazen.
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze werkte jaren bij Libelle, waar Franska haar baas was. In de loop der jaren bloeide er een voorzichtige vriendschap tussen de twee, die zich nog steeds aan het ontwikkelen is.
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
