Vanaf dat ik van het bestaan van Oerol weet, heeft dat festival een magische klank voor me. Muziek, theater en andere culturele verrassingen in een setting die van zichzelf al sprookjesachtig is… Het kan niet anders dan dat dat een waanzinnig feest moet zijn. Toch duurde het tot dit jaar dat ik het voor het eerst aan den lijve ondervind.
Kamperen met vrouwen van wie je de helft niet kent, vind ik ‘living-on-the-edge’
Tijdens een feestje van BFF Deborah kwam iemand met het idee met z’n allen te gaan. Een groep van een stuk of tien enthousiaste vrouwen dunde in een maand of acht uit tot drie diehards: Deborah, Francien en ik, waarbij Hilga zich op het laatste moment aansloot. Deborah en ik gaan way-back, Francien ken ik als vriendin-van en medemoestuiner, Hilga heb ik nog nooit ontmoet. Met deze drie vrouwen deel ik deze dagen een tent. Dat op zich vind ik al een krankzinnig avontuur. Stuur mij in m’n eentje met een backpack op trekking in Nepal en ik ben helemaal in m’n element. Maar ‘zomaar’ in regenachtig Nederland kamperen met vrouwen van wie je de helft niet kent, vind ik tamelijk ‘living-on-the-edge’.
Dat maakt dat ik voor vertrek, als ik nog snel even dit stuk tik, me voel als een achtstegroeper die op schoolkamp gaat. Ik weet denk ik hoe dat voelt, want ik heb zojuist afscheid genomen van mijn zoontje die dat de komende dagen doet. Zo’n gevoel van lichte onrust in je buik, met af en toe een vlaagje paniek: ik kan niet meer terug, hè?! Heb ik echt alles bij me? Help, ik weet eigenlijk helemaal niet hoe dat festival werkt met die optredens en zo…
Gisteravond was het op onze Oerol-groepsapp een zenuwachtige drukte. Polsbandjes, powerbanks (wist ik veel dat je bij het reserveren van een tent de elektra erbij moet vragen…) en weersinfo waren wereldnieuws voor ons. En nu sta ik dus klaar met m’n rugzak, die uitpuilt als ging ik op wereldreis. En met de kriebels in m’n buik. M’n telefoon pingelt en piept.
Een andere vriendin, een echte Oerol-veteraan die met háár clubje gaat, appt of we elkaar nog zien. Ik wens een vader uit de klas van m’n zoon die met z’n band optreedt op Oerol nog even succes. Allemaal bekenden die óók gaan, waardoor ik precies het gevoel krijg bij Oerol wat ik er altijd van verwachtte: een festival vol vrienden, of op z’n minst gelijkgestemden.
De kriebels van nervositeit maken plaats voor kriebels van plezier en verwachting. Ik dompel me onder, onderga en geniet van het gevoel van ‘de eerste keer’.
