Franska.nl

Hij wil nog vaak,
maar zij niet meer

 

Margreet: Toen Netflix in ons leven kwam, ging er een wereld voor ons open. Tientallen mooie series en niet telkens een week wachten tot de volgende aflevering. Maar sinds de vakantie ben ik er een beetje klaar mee. M’n vent echter nog niet. En dat is best lastig.

 

Het begon ooit met ‘House of Cards’. Daarna volgden: ‘Orange is the New Black’ (tot en met halverwege deel 3), ‘The Crown’, ‘Luke Cage’, ‘Sense8’ (belachelijk dat ze daar ineens mee zijn gestopt!), ‘Jessica Jones’, ‘Marseille’, ‘Outlander’ (die wil ik toch nog wel even afkijken), ‘Breaking Bad’, ‘Rita’, ‘Bates Motel’ (brr… te grimmig), ‘Elementary’, ‘Arrow’, ‘Black Mirror’ (Moet! Je! Zien!), ‘Narcos’ (de doorslag om naar Colombia met vakantie te gaan), ‘Making a Murderer’, ‘Sherlock’, ‘Grand Hotel’, ‘Marco Polo’ (heel snel afgehaakt), ‘The OA’ en ‘The 100 Hundred’…

 
Ik kan niet helemaal aangeven hoeveel uren ik de afgelopen twee jaren zoet ben geweest met kijken, want niet alle series bracht ik tot een voltooid eind. Maar toch… Ikzelf schrik nogal van de hoeveel titels, waarbij ik er ongetwijfeld ook nog wel eentje ben vergeten.

 

Voordat iemand me veroordelend aan de schandpaal nagelt: ik kijk, op het ochtendjournaal na, verder geen tv. Dus geen ‘Boer zoekt vrouw’, ‘The Voice’, ‘Expeditie Robinson’ en andere verslavende real-live-tv (oké, op ‘Wie is de mol’ na dan…). Het kabelabonnement hebben we er enkele jaren geleden uitgegooid en daar hebben we nog nooit spijt van gehad. En, op af en toe een ‘goede documentaire’ na is Uitzending gemist ook geen verleiding. Verder kijk ik alleen maar ’s avonds (als het kind in bed ligt) en niet íedere avond.

 
Edoch… Als ik de hoeveelheid titels omzet in uren, dan vliegt het me aan wat ik in die tijd allemaal had kunnen doen. Bijvoorbeeld:

 

• vloeiend Spaans leren spreken
• eenzame mensen in een tehuis bezoeken
• een droom verwezenlijken
• meer slapen
• vakantiefoto’s inplakken.

 

En nog veel meer van die meer en minder altruïstische zaken die je in een mensenleven zoal kunt doen. En ik weet ook wel dat je daar ’s avonds, na een dag hard werken aan wat of voor wie dan ook, doorgaans de puf niet meer voor hebt. Ik besef ook wel dat ‘een beetje op de bank hangen’ soms het enige haalbare is of lijkt aan het eind van de dag. En ik ben de laatste die iemand zal veroordelen om z’n binge-watching.

Maar na vier serieloze weken was ik er bij thuiskomst na de vakantie ineens helemaal klaar mee.

 

Ik zit nu ‘s avonds rusteloos op de bank als hij op z’n tablet kijkt

 
En toen begonnen de problemen. Want waar manlief en ik voorheen nogal eens een avondje aan de buis zaten gekluisterd, zit ik nu ‘s avonds wat rusteloos op de bank als hij op z’n tablet kijkt. Het voelt een beetje als stoppen met roken: eigenlijk wil je dat iedereen tegelijk met jou stopt, maar je weet ook wel dat je dat niet van iemand kunt vragen. Bovendien ervaar ik wat afkickverschijnselen, want in de zoektocht naar andere bezigheden rijst het besef dat je dus echt niet iedere avond zin hebt in de wereld redden of je huis opruimen. En dus ga ik ter compensatie van de onrust maar sporten en lezen, maar ik mis het ons samen verbazen over de plotwendingen, dat samenzijn in een andere wereld die zulke mooie gesprekken opleveren.
Soms, als ik onverwacht thuiskom, kijkt manlief betrapt als ik hem achter z’n schermpje tref. ‘Nog twintig minuutjes’, is het equivalent van ‘Ik druk hem zo uit’ geworden. Hij zet z’n koptelefoon op en ik loop wat onthand te wachten tot-ie klaar is. En langzaam, heel langzaam ontworstel ik hem aan dat scherm door in het echte leven ook spannende plotwendingen te verzinnen. En uiteindelijk ga ik het winnen.

 
Wordt vervolgd…