Franska.nl

Mannen komen er bij echtscheidingen vaak bekaaid af

Het zou ermee te maken hebben dat professionals die aan echtscheidingen te pas komen, in overgrote meerderheid vrouw zijn

‘Ze kan alles van me krijgen,’ riep onze vriend toen hij zijn vrouw na vijfentwintig jaar huwelijk had laten weten dat hij ziek zou worden als hij dit leven nog langer moest leven, ‘als ze in godsnaam maar een beetje mee wil bewegen.’ Wij waren zijn getuigen dat hij al het mogelijke had geprobeerd om met haar te praten en haar duidelijk te maken dat er zaken waren die dringend moesten veranderen. Het had allemaal niet mogen baten. Hij dacht dat ze niet eens de moeite nam om naar hem te luisteren. Wij dachten dat ze altijd al ronduit lak aan hem had. ‘Hoezo kan ze alles van je krijgen?’

 

Het zou bijna vier jaar duren voordat het convenant getekend kon worden en daarbij trok onze vriend heel erg aan het kortste eind. Hij vroeg zich af of het in zijn nadeel had gewerkt dat zowel haar advocaat als de rechters die er gaandeweg aan te pas moesten komen, vrouwen waren.

 

Van de week kwam hij bij ons eten – met zijn nieuwe vriendin met wie hij wél heel gelukkig is. ‘Weet je nog dat ik me destijds afvroeg of al die vrouwen in mijn nadeel hadden gewerkt bij mijn echtscheiding?’ vroeg hij. Vaag, inderdaad. ‘Spot on’, volgens hem. Hij had een stukje in de krant gelezen over onderzoek waaruit blijkt dat mannen er in het algemeen bekaaid afkomen bij scheidingen. Maar dat niet alleen. Professionals die aan echtscheidingen te pas komen zijn in overgrote meerderheid vrouw. Onderzoekers vroegen zich hardop af of hun vrouw-zijn ook hun oordeel onbewust zou kleuren. Want dat het systeem anders kijkt naar vrouwen dan naar mannen, dat staat wel degelijk vast. Een team van experts dat het fenomeen ouderverstoting onder de loep nam, zou tot de conclusie zijn gekomen dat het meestal de vaders zijn die met lege handen blijven zitten en het contact met hun kinderen, ook al was dat nog zo goed, zien verwateren. Traditionele rolpatronen blijken die vaders in de weg te zitten en die patronen bepalen dat kinderen na een scheiding meestal eerst worden ondergebracht bij de moeder, waarna die situatie ook daarna gewoon blijft bestaan.

 

Onze vriend en zijn ex waren kinderloos. Hoewel hem dat eerder in zijn huwelijk verdriet had gedaan, noemde hij dat tijdens zijn scheiding zijn grootste geluk. Hij vroeg zich zelfs af of hij de stap om te gaan scheiden ooit had durven zetten als er wel kinderen in het spel waren geweest. Want dat hij met niets dan zijn kleding in zijn auto het pand verliet, daar viel uiteindelijk nog wel overheen te komen, maar het contact met kinderen verliezen, dat leek hem toch leed van een heel ander kaliber.