‘Mamma leeft in het verleden’
‘Daar ziet zij zelf geen probleem in, maar wij kunnen haar verhalen niet meer aanhoren’
‘Toen hij niet kwam opdagen in de bar waar we hadden afgesproken voor de après-ski kreeg mijn moeder meteen de zenuwen. Terwijl mijn zus en ik nog een wodka-Feige bestelden stond mamma buiten te ijsberen. Haar onrust bleek helaas helemaal terecht, zo zou later blijken. Pappa had in de lift onderweg naar wat de laatste afdaling van die vakantie zou zijn, een hartstilstand gekregen. Er was nog wel een poging gedaan om hem te reanimeren maar daarvoor was het al te laat. Toen het nieuws ons bereikte liep het al tegen negenen. Tegen die tijd was mamma niet de enige die in paniek was.
De periode na pappa’s overlijden is voor ons allemaal één groot zwart gat. Hem naar Nederland halen was een hele heisa en zijn crematie ging grotendeels aan ons voorbij, zo verdoofd waren we. Maar zoals dat gaat, ging het leven ook voor ons na verloop van tijd gewoon door en dat betekende voor mijn zus en mij dat we weer terugkeerden naar ons studentenleven in de stad, terwijl mamma alleen achterbleef in ons grote buitenhuis.
De dag van pappa’s overlijden is nu op de kop af tien jaar geleden. Mijn zus en ik hebben inmiddels gezinnen en zijn gesetteld, mamma bleef alleen. Niet omdat ze geen partner meer zou kunnen vinden maar omdat ze te veel van pappa hield om hem in te ruilen, zoals ze dat noemt. Wat ons verdriet doet is dat mamma in het verleden bleef en dat haar leven stopte met pappa’s overlijden. Ze praat tot op de dag van vandaag vrijwel nergens anders over dan over haar leven met pappa. Sommige verhalen hebben we al zo vaak gehoord dat we ze kunnen dromen. Een bezoekje aan mamma is een beetje een opgave geworden en dat geldt blijkbaar voor meer mensen, want we horen haar steeds minder over afspraken met vrienden en familie.
Een paar jaar geleden hebben we het voorzichtig aangekaart door tegen haar te zeggen dat het misschien toch echt wel tijd was om weer eens vooruit te kijken in plaats van alleen maar achterom. Ze zei dat ze niet snapte waar we het over hadden. Daarna hebben we het er nog een paar keer over gehad. De laatste keer best wel duidelijk, op het botte af. ‘Mamma, je houdt niemand meer over als je steeds blijft vervallen in verhalen over pappa. Mensen kunnen het niet meer aanhoren. Wij kunnen het niet meer aanhoren.’ Ze begon te huilen en zei dat we zwaar overdreven. Als zij ontkent dat ze een probleem heeft, kunnen wij ook niets voor haar betekenen. We proberen het los te laten en haar verhalen maar weer aan te horen, maar dat valt niet mee.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
