Franska.nl

 

‘Mamma droeg dit geheim al zo’n halve eeuw met zich mee omdat ze er om verschillende redenen nooit over had kunnen praten. Het is dan ook niet niks als je weet dat je stiefvader zich aan je broertje vergreep toen jijzelf ook nog klein was. Mamma troostte hem vroeger altijd als de man met hem klaar was en hoewel ze te jong was om precies te kunnen duiden wat er zich afspeelde in dat kamertje naast dat van haar, wist ze wel dat het iets was dat het daglicht niet kon verdragen. Pas toen haar broertje ouder werd en zich kon verweren hield het op. Tegen die tijd was hij beschadigd voor het leven.

 

Zodra mijn moeder en haar broer het huis uit waren kwamen ze nooit meer thuis. Vanzelfsprekend niet vanwege hun stiefvader maar ook omdat het onmogelijk geweest moest zijn dat hun moeder nooit van het misbruik had geweten. Dat ze dit met haar bloedeigen kind en notabene onder haar eigen dak had laten gebeuren vond mamma minstens zo kwalijk als het misbruik van haar stiefvader. Pas toen haar moeder op sterven lag ging mamma na jaren van radiostilte bij haar langs en dat was voor het eerst dat ze de moed kon vinden om haar moeder op het misbruik aan te spreken. Hoewel die niets zei, huilde ze wel. Daarom stelde mamma haar voor het blok. Ze had nu nog de kans om haar excuses aan te bieden aan haar zoon. Als ze dat niet deed zou ze dit afschuwelijke geheim mee in haar graf nemen en dan voorspelde mijn moeder haar ‘geen goede overtocht’.

 

Haar moeder had er maar een halve dag voor nodig om mijn moeder te smeken of ze nog een keer langs kon komen, maar dan graag samen met haar broer. Toen mijn moeder en haar broer zich aan haar bed meldden was hun stiefvader, waarmee ze nog steeds getrouwd was, er ook. Mamma’s moeder had gevraagd of ze de hand van haar zoon vast mocht houden terwijl ze hem haar diepste verontschuldigingen maakte. Eerst had ze het vermoed, zei ze. Later had ze het zeker geweten. Een verklaring voor het feit dat ze altijd had weggekeken was er niet. Geen enkele verklaring kon immers goedmaken wat er was voorgevallen. Eén keer had ze de moed op kunnen brengen om haar man vragen te stellen, maar die had met zoveel decibellen ontkend dat ze er nooit meer over had durven beginnen. Terwijl ze dat vertelde vroeg ze haar man om alsnog te bekennen. Dat weigerde hij.

 

Of mamma en haar broer de excuses van hun moeder ooit echt hebben kunnen accepteren durf ik niet te zeggen. Het enige wat ze erover kwijt wilden is dat het in ieder geval wel iets betekende dat hun moeder hun leed erkende. En wat hun stiefvader betreft: daar zeggen ze over dat de man de duivel uit de hel is en dat hij het niet waard is om er meer woorden aan vuil te maken.’

 

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.