Mallorca is eigenlijk heel pittoresk
Mallorca is een toeristeneiland. Zo kende ik het zelf ook.
Toen ik in 2010 voor het eerst met mijn Grote Liefde hier naar het eiland kwam, was ik eerlijk gezegd verbaasd over hoe mooi de natuur hier is en hoe pittoresk grote delen van het eiland zijn. Natuurlijk, ik had het zelf geboekt voor ons halfjaarlijkse weekendje weg samen, dus ik wist waar ik naartoe ging. Maar toch had ik het beeld van een zon-zee-zuipen-eiland waar dronken toeristen van het ene balkon naar het andere proberen te springen en spierwitte Engelsen in een kreeft veranderen omdat ze vol in de zon op het strand gaan liggen bakken.
We bleken uit te komen in een lieflijk plaatsje aan de kust, tussen de bergen en de zee, en we waren meteen verliefd. De stoepen van oude stenen, de eindeloze rijen platanen en de stoere rotsen die zowel tegen de schitterend blauwe hemel afsteken als ook ruig ten onder gaan in de zee. Ooit had ik in een geleide visualisatie de plek gezien waar ik later terecht zou gaan komen, en toen wij een keer gezamenlijk een wandeling door de bergen maakten liep ik letterlijk langs het muurtje dat ik in die visualisatie had gezien.
En ook de kinderen vonden het meteen geweldig hier. Eindeloze zomers hebben we hier als gezin doorgebracht en langzaamaan leerden we dus ook mensen kennen op het eiland. De droom ontstond dan ook om hier langer te zijn, niet wetende dat ik me een aantal jaren later daadwerkelijk permanent (en in mijn eentje) hier op het eiland zou gaan vestigen.
Nu ik hier zo’n half jaar woon begin ik het eiland opnieuw door andere ogen te zien. Eerst zag ik het als toerist, daarna als semi-permanente bewoner en nu als ingezetene. En hoewel het heerlijke klimaat een belangrijke drijfveer was om naar het eiland te komen, moet ik toegeven dat ik de winter misschien wel een fijnere periode vind dan de zomer. De verhouding inwoner – toerist is hier in het hoogseizoen 1 op 14. Dat is echt extreem. Alles staat dan in dienst van de vakantiebezoekers. Maar in de winter steken ineens de lokale tradities de kop op. Driekoningen werd twee weken geleden bijvoorbeeld uitgebreid gevierd. Dat is het moment waarop de Spaanse kinderen hun kadootjes krijgen, niet met kerst. En volgende week is er een feest van de beschermheilige van de dieren, een dag waarop iedereen zijn (huis)dier kan laten zegenen door de pastoor. Een groots festijn hier op het plein.
Ik zit in een conversatieclubje met lokale inwoners en buitenlanders. Wij willen Spaans leren, zij Engels. En zo praten we een keer in de week met elkaar en brengen zij ons ondertussen de historie en cultuur van het eiland bij. En wat een prachtigs ligt er hier op het eiland.
Door: Saskia Geraerts
Na een turbulente periode waar alles wat vaststaand leek op losse schroeven stond nam psychologe Saskia Geraerts van Houten het dappere besluit om naar Mallorca te verhuizen. Hier geeft ze haar leven opnieuw vorm. Af en toe komt ze nog naar Nederland voor werk, onder andere op tv en als spreker.
