Melkmeisje
Je hebt weleens van die cadeautjes die zomaar uit de lucht komen vallen. Zo ging ik laatst voor het eerst brainstormen op gepaste afstand met onze lieve Adeline.
Kon ik meteen haar nieuwe huisje bewonderen en het prachtige uitzicht, waarbij je volgens mij nooit meer stress kunt hebben. Of zoals ik tegen haar zei: ‘De stress moet wel heel erg zijn wil ie kunnen toeslaan, als je kunt kijken naar die weilanden en het groenste gras van Nederland.’
Toen we klaar waren op donderdagmiddag rond een uurtje of half vijf uur besloot ik de toeristische route te nemen naar huis. File is er sowieso niet in deze coronatijd. En ik had geen haast om thuis te komen dus ik pomtiedompte via Baambrugge en Ouderkerk richting Amsterdam en Haarlem. Onderweg had ik mijn man aan de telefoon en die vroeg wat we nu weer zouden eten en toen we allebei ‘geen idee’ antwoordden en zeiden dat we eigenlijk meer zin hadden in hapjes en wijn zag ik ineens het bordje van boerderij ‘De Lindenhoff’. De Lindenhoff, daar bestel ik dus weleens mijn eten omdat die hele website onweerstaanbaar is. Lichtgezouten boter van Hollandse koe, de perfecte eieren, een prachtig stuk manchego, mooi laurierblad en echt biologische citroenen. Je weet wel, van die exemplaren waar nog deukjes en butsjes in zitten, zoals het hoort. En daar reed ik dus zomaar ineens voorbij. Je begrijpt, de Lindenhoff zoog me naar binnen. Natuurlijk moest ik een handschoentje aan en op gepaste afstand blijven van de andere bedevaartgangers. Maar dat deed ik met liefde want hier was ik, in het walhalla van de goede smaak. Ik stapte de koelcel in waar de beste kazen uitgestald stonden. En wat zag ik daar: een fles melk. Zo’n echte fles boerenmelk. Een fles die waarschijnlijk gemolken is van één koe en niet van 26 verschillende koeien bij elkaar gecocktaild zoals je dat in de supermarktmelkpakken vindt. Althans, dat heb ik me laten vertellen en dat geloof ik meteen. Zo’n melk met zo’n volle smaak. Zo’n melk waar een glibberig laagje op staat als je ‘m te lang stil laat staan zonder te schudden. Iets waar sommige mensen van gruwen maar wat ik heerlijk vind. Dat mij doet denken aan mijn zomers in Zeeland waar ik met mijn moeder met een grote melkkan waar vijf liter in kon naar de boer ging en daar echte versgetapte melk in ons blik liet glijden en die echt twee dagen later op was omdat al mijn vriendinnen bij ons wisten wat er te halen was. Verse melk van de boer.
Ik toog naar huis met ham, merguez-worstjes, ham en heel veel soorten kaas voor veel te veel geld natuurlijk. Maar o, wat hadden wij een lekker weekend. De komende week hou ik daar een kleine souvenir van over in de vorm van een extra vetrandje. Dat heb ik er met liefde voor over.
Lieve groet,
May
Beeld: Lidian van Megen
Door: May-Britt Mobach
