De dag kleuren
Ik vind het altijd heel mooi als een heel gezin eenzelfde métier ademt.
Mijn vader was kapitein op de grote vaart, mijn broer ging ook naar de Hogere Zeevaartschool. Of de juf van mijn dochter: haar vader leraar, haar moeder ook en haar zus ook. Aan het park waar ik woon, leeft een eerstelijnsfamilie. Vader radioloog, moeder verpleegkundige op de OK, dochter volgde hetzelfde pad en de twee zoons zijn beiden arts. Zij vechten nu aan de frontlinie. Lange dagen op de IC, doorgaan, niet piepen, blijven zorgen, alert zijn, alles wat privé is parkeren tot later.
Als ik de verhalen hoor voel ik me nietig. Ineens denk ik aan een verhaal van Grace Mirabella, ze was jaren hoofdredacteur van de Amerikaanse Vogue en haar man was een beroemd longarts. Als hij na een urenlange operatie thuiskwam, verzuchtte zij nog weleens dat ze zich zo nutteloos voelde. Jij hebt een leven gered, ik heb vergaderd over welke kleur lippenstift in de mode zal raken. ‘O,’ had haar man gezegd, ‘maar eigenlijk zijn we met hetzelfde bezig, want als een patiënt van mij weer lippenstift gaat dragen, weet ik dat ze aan de beterende hand is. Dus in de beleving van haar herstel is die lippenstift ook belangrijk.’
Alhoewel ik het niet helemaal met hem eens ben en de zorg het allerbelangrijkst vind, denk ik wel dat we allemaal binnen onze mogelijkheden proberen te doen wat we kunnen. Laat dat in ons geval vermaak en verstrooiing zijn. Daar redden we helaas geen levens mee, maar misschien kleuren we de dag net iets vrolijker.
Lieve groet,
May
Door: May-Britt Mobach
