Goedemorgen voor jou,
Vannacht sliep ik slecht. Mijn meisjes hebben CITO-week en waar ik me er bij de een geen seconde druk om maak, voelt het bij de ander als een gesammtproject.
Ze kan heus goed leren, maar doet soms zo haar best dat ze blokkeert. Stelt vragen die er niet toe doen bij de verhaaltjessommen waar CITO zo goed in is en dat raakt me. Ik herken mezelf erin. Ik vroeg me ook altijd af waarom ze het over een X en een Y hadden. Als iemand me had verteld dat het willekeurig gekozen letters waren om een nader te berekenen cijfer te duiden en dat er net zo goed huhhuhhuh en hatseflats had kunnen staan, was ik mijn wiskundelessen een stuk luchtiger doorgekomen.
Als moeder laveer ik heel erg tussen ‘alles op zijn beloop laten en geen druk uitoefenen’ en aan de andere kant ‘je best doen en je goed voorbereiden zodat de onzekerheid geen grip op je krijgt’. We hebben toch voor het laatste gekozen. In het weekend zitten we met kopjes thee en partjes mandarijn haar begrijpend-lezenteksten te maken. Of we nemen de topografie van Europa nog eens door, dat kan bij mij ook geen kwaad. Ik koop kleine zakjes met snoepjes, na elke bladzijde mag ze er een pakken. Haar bureautje heeft ze strak georganiseerd. Gummen hier, pennen op kleur, de geodriehoek met duct-tape die ze gebruikt om de zinnen van elkaar te onderscheiden.
Gisteren legde ik haar in bed. Ze had de capuchon van haar onesie over haar hoofd getrokken, tandjes gepoetst, haren gekamd. Of ze er klaar voor was, vroeg ik. Ze knikte. Of ze er zin in had. Dat ook. ‘Maar máma, ik krijg binnenkort al voorlopig schooladvies. We gaan zaterdag kijken bij een middelbare school. Ik word zo gróót.’
Ik zeg haar dat dit mijn teksten zijn en kus haar op een voorhoofd en teken een kruisje met mijn wijsvinger.
Mijn meisje, dat komt er wel.
Mooie dag voor jou,
May
Door: May-Britt Mobach
