Franska.nl

‘Zet die veren nu maar in een vaas, want het wordt een beetje vol anders, daar in je xxxx’, schreef een lieve lezeres op Facebook. Ik lag dubbel.

Weggaan als hoofdredacteur bij zoiets als je eigen online magazine, ik had er helemaal geen ervaring mee. Ik riep steeds: Linda doet het ook zo, die maakt ook niet haar eigen blad en site, dus moet kunnen, een redactie met een hoofdredacteur die het blad organiseert en maakt. Linda schrijft een keer per maand een stukkie. Ik een keer per week. En dus ook nog de Woensdag Windagen. Maar dan komt er toch ineens wat los. Jeetje.

Ik en beduusd. Komt niet vaak voor, maar als het dan een keer gebeurt, dan hakt het er stevig in. Wat een lievigheid en wat een liefdevolle wensen, begrip en goede raad. Wat een schrik bij veel mensen. Al de hele week gaat het door, dat lezers erachter komen en ik maar uitleggen dat ik niet helemaal weg ben. Waarschijnlijk viel bij sommige mensen m’n verhaal zo koud op hun dak, waardoor ze niet begrepen hoe de vork precies in de steel zit.

En dan ook nog mensen die verdrietig zijn. Zelfs iemand die boos is. Van het laatste ben ik dan wel een heel weekend ziek en misselijk geweest. De gevoelszenuw ligt bij mij wel even flink open door al die reacties. Maar goed. De grote meid uithangen kan ik normaal ook, dus dat moet ik na zo’n ferm besluit dan ook maar doen. Met de steun in de rug van alle lieve reacties die maar binnen blijven stromen moet dat gewoon lukken.

Toen nog als complete verrassing al die lieve schrijvers-vriendinnen eroverheen, met hun ontroerende brieven op de vroege ochtend. Die, de een nog mooier dan de ander, een prachtig verhaal over me schreven. Tineke, Brigitte, Janny en gisteren Wieke als klap op de vuurpijl. Daar werd ik helemaal stil van en nog beduusder dan ik al was.

Een vriendin zei ooit tegen me: ‘je denkt toch niet dat er iemand straks aan je sterfbed je komt bedanken dat je altijd zo keihard gewerkt hebt?’ Maar wat ik nu lees… alsof je op je eigen begrafenis staat. Want wie krijgt er nou zoveel mooie woorden over zichzelf te horen? Ik gun het iedereen. Leuke is wel dat ik nu, anders dan bij Libelle, meteen de reacties op Facebook zie en kan reageren.

En nu… Hoe nu verder?

Het voelt gek. Heel gek. Na drie jaar lang elke dag een stukje schrijven en vaak nog meer dan dat, ineens vier dagen ‘zonder’. Alsof ik voor het eerst in drie jaar vakantie heb. Het voelt soms alsof ik aan het spijbelen ben. Toen ik afgelopen woensdag aan het strand zat met twee vriendinnen en een paar vragen van de redactie kreeg via de app, durfde ik dan ook niet te zeggen dat ik heerlijk zat te relaxen in Scheveningen. Hoewel relaxen… de foto die een van m’n vriendinnen een dag later stuurde, laat wel iets anders zien. Stresskop met telefoon binnen handbereik. Ik vroeg of ik die foto mocht gebruiken voor bij dit stukje (je weet maar nooit hè, auteursrechten en zo…). Mocht. Dus bij deze:

Ze appte er wel even dit achteraan:  ‘Schrijf ook even dat je een sacherijnige vriendin hebt van bijna vijfenzestig, een balkon vol geraniums, maar nog tot februari 2021 moet wachten voor ze erachter kan gaan zitten’, inclusief icoontje met traan… Haar kennende gaat ze nog geen seconde achter die dingen zitten, want ze vult nu al haar vrije tijd al met vrijwilligerswerk.

Oh wacht, voor je het weet wordt dit een boek in plaats van een stukkie. Zie je wel. Ik ben al bijna vergeten hoe het moet. Ho. Even serieus.

Duizendmaal dank lieve lezers. Voor alle klopjes en kloppen op de schouder, alle begrip, alle lieve woorden. Dank lieve schrijf-vriendinnen voor de prachtige brieven. Ik ga er misschien wel mee naar een lijstenmaker (al voelt het wel als borstklopperij om zoiets over je zelf op te hangen). En ik snap dat het wennen is, dat ik niet meer de hoofdredacteur uithang. Is het voor mij ook. En ontzettend veel dank aan May-Britt en de redactie, die het meteen van me overgenomen hebben (waardoor ik dus ook niets wist van die brieven van de schrijvende vriendinnen).

En trouwens
 

Helemaal wennen aan een leven zonder mij hoeft niet, want ik heb nog steeds Facebook, ik app en mail gewoon terug en schrijf ook nog steeds stukjes, zoals je ziet. En woensdag ben ik er weer, met m’n Woensdag-Windag. Tot dan, of tot zo op Facebook.

 
Heel veel liefs en een fijne dag