Ik ben alleen voor après-ski te porren
Hoezo zou je gaan skiën? Dat vraag ik me nou toch echt af. Is nergens voor nodig. Schaatsen, kijk, dat hoort bij ons landje. Maar als je met een paar miniheuveltjes zit , wat zou je je dan als Hollander op de hals halen? Gipsvluchten. Het woord alleen al, zegt toch genoeg. Ik heb het daarom ook nog nooit gedaan, kijk wel uit. Hoewel… Ik heb dan wel weer gelanglaufd. O, dat is geen woord, zegt mijn laptop. Toch weet ik zeker dat het bestaat. Ik was in het compleet witte Noorwegen voor een foto-shoot en collega Marja en ik waren op zoek naar mooie plekken voor de fotografie. Volgens haar was het ‘t handigste als we die per ski zouden zoeken. Stond ik op dag één met die van giga lange smalle latten ineens op een richeltje te balanceren. Marja was al naar beneden gezoefd. Ik moest nog. En die latten bewogen steeds over elkaar heen en weer. Op een gegeven moment dacht ik: yes! Ze staan recht!, dus ik waagde de afdaling en flatsj. Daar lag ik al. Eén been verkeerd om. Dat zag er niet gezond uit. Maar goed. Ik kon nog lopen. Latten onder de arm en door die sneeuw heen ploegen. Over de loiper. Zo heet dat daar volgens mij. Lekker losse sneeuw, want daar langlauf je over. Je valt dan ook nooit hard. De week erna moest ik naar de catwalkshows in Parijs. M’n enkel zat zo dik in het verband, dat ik geen gewone modeschoentjes aan kon. Dus daar liep ik van Chanel naar Rykiel met een paar giga bergschoenen. Was toen nog helemaal niet ‘aan de hand’, dus ik trok veel bekijks. 2 x AU. Ik zag er helemaal verkeerd uit en had nog pijn ook. Dus: niks skiën voor mevrouw Stuy. Après-ski, daar ben ik best voor te porren. Als ze dat nou even gewoon hier thuis organiseren…
P.S. Mijn ski, après-ski en andere gezellige sneeuwmuziek-playlist staat weer klaar op radio franska!
