Dit mag ik niet zeggen
Ik heb nooit kinderen ‘genomen’. Heb nooit voor kinderen gekozen. Gewoon een ander idee van m’n levensinvulling dan veel andere vrouwen. En dat had ik al op m’n twaalfde, dat idee. En dat ging ook niet weg. Dus dan zal het wel de bedoeling zijn geweest, dat ik nu geen nazaten heb.
Geen kinderen genomen? HOE DURF JE?
‘Weet je wel dat je dat helemaal niet mag zeggen Franska, want weet je wel hoeveel mensen er ongewenst kinderloos zijn en dat je ze kwetst als je zoiets zegt?’ Dit heb ik tientallen jaren geleden een paar keer naar m’n hoofd geslingerd gekregen, waardoor ik het sindsdien anders ben gaan formuleren. Ik zeg dus sindsdien dat ik geen kinderen wilde.
Nou, ook die opmerking is not done. Kreeg ik ook weer voor op m’n kop, want dat was wel heel erg zelfzuchtig van mij. Ik zou een heel goede moeder zijn geweest en ik wist niet half wat ik dus een eventueel kind op deze manier ‘onthield’. Je snapt… sindsdien praat ik er maar liever helemaal niet meer over.
Ben je nóg niet klaar hoor, want (andere) mensen vragen er dan gewoon weer wel naar. Zonder scrupules. Dat het weleens zou kunnen zijn dat het bij mij niet gelukt was om zwanger te raken, blijkt veel mensen ook weer niet tegen te houden om je zoiets te vragen. Komen ze er bij mij dan toevallig goed vanaf. Het had ook weleens een trauma kunnen zijn, toch?
Rijst er een andere vraag
Al met al. Geen kinderen. Dus intussen rijst de vraag wie er dan langskomen als je oud en een beetje alleen bent… Waarop ik mezelf af en toe maar troost met het idee dat er genoeg kinderen zijn die hun ouders maar een beetje aan hun lot overlaten. Zo hadden die van mij ook kunnen worden. Dat heb je niet in de hand. Hoe goed je ook je best doet met de opvoeding.
En nu?
Nu zou ik dus wel heel graag kleinkinderen willen. Dat gaat natuurlijk nooit gebeuren op deze manier. Maar ik zou het wel superleuk vinden. Voor zo af en toe. Want ik merk wel dat ik altijd heel vrolijk word van die kleine kwebbelende koters. Of van opgroeiende kinderen die alles nog aan het ontdekken zijn. Tieners die alles beter weten dan jij. Lachen. Maar ja. Te laat. Daar had ik dan op m’n twaalfde ook maar bij na moeten denken…
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
