O man, die blues als je kind afscheid neemt!
Margreet: Mijn zoon nam vorige week afscheid van de basisschool. En dat deed meer met mij dan met hem, leek het…
Zouden m’n ouders destijds, toen ik als jongste van vier de basisschool verliet, dat ook hebben gehad? Dat weeë gevoel van afscheid en melancholie? Dat besef dat voortaan alles anders zou zijn? Dát besef, dat ik, twaalfjarige gup, níet had, omdat ik nog niet doorhad hoe de wereld zou veranderen. Wist ik veel dat je op de middelbare school niet meer bij iemand ‘ging spelen’. Wist ik veel dat alle kinderen met wie ik zes jaar lang de schoolbanken deelde, allemaal een andere weg insloegen dan ik, waardoor het contact binnen no time was verwaterd. Wist ik veel hoe ik later, als het leven soms ingewikkeld was, nog weleens terugverlangde naar die ongecompliceerde kindertijd.
Ik zag hetzelfde gebeuren bij zoonlief bij wie ik vorige week tijdens ‘de musical van groep 8’ een traantje wegpinkte. Tijdens het laatste liedje stond ie daar naast een van z’n vriendinnetjes van het eerste uur. Twee ontluikende pubers die zich de afgelopen jaren te bewust waren van hun sekse om nog met elkaar te spelen, maar die nu arm in arm de laatste danspasjes uitvoeren. Zoonlief kijkt lachend naar me, zoals ie ook naar me kijkt als ik m’n tranen wegslik tijdens een zielige film. Geamuseerd om mijn sentiment, dat ie zelf niet voelt bij dit moment.
Tijdens de borrel achteraf proef ik – gelukkig, ik ben niet gek – hetzelfde sentiment bij andere ouders. Het besef dat we hier voor het laatst met z’n allen op het schoolplein staan. Nog een moment leven we in de vertrouwde bubbel, waarin we acht jaar geleden onwennig terechtkwamen.
Ik neem afscheid van mensen die vrienden werden
Ik herinner me dat, terwijl zoonlief die eerste schooldag huppelend van zin naar school ging, ik me verloren voelde op dat grote schoolplein vol onbekenden. Het duurde maanden voordat ik ontdekte dat ik niet de enige moeder was die het gevoel had dat ze zélf weer voor het eerst naar school ging. En nu neem ik afscheid van al die mensen, van wie een deel vrienden is geworden en van wie ik een deel, net als de kinderen van mijn lagere school, nooit weer zal zien, maar met wie ik stuk voor stuk een stukje geschiedenis heb gedeeld.
Onze kinderen spelen en stoeien op het plein, een allerlaatste keer. Hoewel ze een stuk geschiedenis met elkaar delen, zullen sommigen elkaar hierna nooit weer zien. Op weg naar huis probeer ik de ‘bijzonderheid’ van dat moment tot m’n zoon door te laten dringen. Het lukt niet. Natuurlijk niet! Voor hem zijn alle kinderen uit de klas nu nog zijn vriend. Hij heeft nog niet de rugzak aan herinneringen en ervaringen die ik meezeul.
Bij het ontwaken de volgende dag blijkt er bij hem toch een bewustwordingsprocesje in gang te zijn gezet. Hij zegt: ‘Mama, ik hoef met heel veel mensen uit m’n klas geen contact meer te houden, maar ik denk dat er een paar zijn die de rest van mijn leven vrienden blijven.’ De rest van z’n leven… ik besef des te meer dat die nu is begonnen. Net zoals voor mij.
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze werkte jaren bij Libelle, waar Franska haar baas was. In de loop der jaren bloeide er een voorzichtige vriendschap tussen de twee, die zich nog steeds aan het ontwikkelen is.
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
