Franska.nl

Stoppen met werk doe je niet zomaar

Aan alles komt een eind. Dus ook aan een werkend leven. En bij de één is die grens wat eerder bereikt dan bij de ander.

 

Sommigen hebben zo’n lol in hun werk dat ze doorgaan tot ze erbij neervallen, terwijl anderen graag nog even willen genieten van iets anders voordat ze de aarde verlaten.

 

Weer anderen worden ziek en moeten hun werkleven onvrijwillig vroeger staken, en je hebt ook pechvogels die weggesaneerd worden. Vreselijk woord vind ik dat.

 

Saneren betekent gezond maken, en om het bedrijf gezond te maken moeten zij dan verdwijnen, terwijl juist zíj keihard gewerkt hebben om het bedrijf groot te maken. En nu het eindelijk groot is, moeten zij dan weg, zodat de mensen die het niet hebben bedacht, ontworpen, van de grond gekregen en groot hebben gemaakt er meer aan kunnen verdienen. Zo oneerlijk.

 

Maar hier gaat het over mijn eigen behoefte aan vervroegd pensioen. Ineens was het daar. Ineens was het genoeg, toen ik me realiseerde dat de onderwerpen waar ik nog over kon schrijven volledig waren opgedroogd. Tussen politiek links en rechts wilde ik al langer niet meer zitten, want dat gegooi met bedreigingen vind ik eng en ik wil het zo graag gezellig houden. En tussen wetenschappers en wappies moet je je dan ook niet begeven. Terwijl ik over mijn kat ook wel uitgeouwehoerd was. Pffff.

 

Nou… Het nieuws dan??… Ehhh… Grensoverschrijdend gedrag, schietpartijen op scholen, oorlog, ziektes, liegen, bedriegen en bedreigen… zei ik nou dat ik het gezellig wilde houden?

 

Maar ja, wat dan? Mijn eigen leven eerlijk weergeven? Ik maakte al best wat mee op het moment dat dit speelde, en ik had ook nog mijn man net thuisbezorgd gekregen na een afschuwelijk verkeersongeluk. Zou ik daar dan over schrijven?

 

Ik overlegde dat dus met mijn man, en hij vond het prima. Ellende hoort tenslotte ook bij het leven, en het was voor velen herkenbaar. Er zijn meer mensen die mantelzorgen en die aan niets anders meer toekomen. Dus ik schreef ‘s nachts – als manlief sliep – mijn stukjes over ons gedoetje. En dat was niet altijd fijn, maar wel eerlijk.

 

En ik probeerde het ook nog een beetje leuk te verpakken, zodat het toch nog een beetje vermakelijk was om te lezen. Maar alles werd daarom vaak grappiger weergegeven dan het in werkelijkheid was. Er speelt hier namelijk nog veel meer, maar daar heeft de lezer niets aan, dus daar schrijf ik niet over. Het is mijn werk om mensen te vermaken.

 

Maar toch waren er figuren die eronder schreven dat ze mijn columns maar overdreven vonden en dat mijn problemen maar luxeproblemen waren. Slik. Dit ging over mijzelf in een heel zware tijd, en dat raakte me dus tot op het bot. Ik besloot dus maar snel om nooit meer over mezelf te schrijven, en daarna dus zelfs om helemaal maar te stoppen. Ik mag mensen (die op school bij de lessen begrijpend lezen blijkbaar erg slecht hebben opgelet) namelijk niet beledigen. Ik mag ze niet corrigeren, bedreigen, uitschelden, niks. Als mens met hersens dien je namelijk beschaafd en beleefd te blijven.

 

Maar ik wil ook geen schietschijf meer zijn! Iets waar domme frustraties op losgelaten mogen worden. Ik ben schrijver, jij bent lezer, en niet andersom! Dus hou je k..commentaar voor je, of word ook schrijver!

 

Jaaaa, dat gaat dan allemaal door je heen, als je je kwetsbaar hebt durven opstellen. Je moet als schrijver doorlopend rekening houden met lezers die misschien wel dit, of dat, of zus of zo, maar sommige lezers mogen blijkbaar alles. En dan komt het definiëren van mijn problemen als overdreven en luxe echt keihard binnen.

 

En daarom besloot ik spontaan om vervroegd met pensioen te gaan! Klaar was het, en stoppen ging ik. En niet alleen hier, maar overal.

 

Maar ja…

 

Nu manlief weer voor 20 procent aan het werk mag, zie ik hoe blij hem dat maakt.

 

Misschien toch nog maar even over nadenken dus.

 

En het feit dat ik kan stoppen wanneer ik maar wil, maakt dit natuurlijk wel tot een luxeprobleem. Dat dan weer wel.