En toen kwam dat mailtje
Ineens merk ik dat ik het weer doe. In plaats van met ontspannen handen, word ik wakker met gebalde vuisten.
Ook betrap ik mezelf erop dat ik kijk of er tissues in de buurt zijn als ik een afspraak heb. En mijn lontje is niet alleen kort, ik heb het zelf ook vast aangestoken.
Anders had ik die belletjelellende jongens uit de klas van Igoné heus irritant gevonden, maar nu zwaaide ik de voordeur open en heb ik op volumestandje tien geroepen dat ik hier dus geen zin in had. En ik geloof dat ik er daarna nog een appje in de ouder-chat van groep 6 tegenaan heb gegooid.
Het had zo’n onschuldig mailtje geleken, een week of zes geleden. Als Carla, de secretaresse van de school van Flo, mailt, gaat het meestal om iets huishoudelijks. Een herinnering aan een studiedag, een andere buschauffeur, dat werk. Dat haar bericht de vloer onder mijn voeten weg zou vegen, had ik niet verwacht. Beide juffen van Flo hadden ontslag genomen. Geen uitleg, geen bedankje voor bewezen diensten, gewoon de mededeling, de einddatum en een vriendelijke groet van de directeur.
Als liefdesverdriet, de dagen die volgden. Wakker worden met een ‘o ja, er was iets ergs’ en dan die doffe dreun voelen. Deze vrouwen die al jaren elke dag voor mijn meisje zorgen. Die me foto’s sturen op de app, huilen van geluk omdat Flo het zo goed doet en vloeken (binnensmonds hoor) als het even niet lekker loopt met ons meisje. Die als ze ziek thuis zijn nog voorleesfilmpjes maken zodat Flo zich zal vermaken. Zulke vrouwen. En die gaan nu ineens weg.
Omdat ellende nooit alleen komt, blijft het hier niet bij. Vervangend personeel vinden is lastig en de locatie waar haar groep zich bevindt (in een echte school waar zij een lokaaltje huren) is verre van ideaal. Dus ze gaat verhuizen. Terug naar toen. Heus met een team dat haar zal omarmen, maar alles wordt anders. Van bus tot daginvulling. Ik heb ineens Marco Borsato’s ‘Hoe vertel ik iemand dat de aarde niet meer rond is’ in mijn hoofd. Want ons meisje dat ik in de verte vrolijk op een trampoline zie springen terwijl ze de tune van Mega Mindy in het Frans (waar vindt ze dat allemaal?) zingt, weet nog niet dat haar hele leven straks wordt omgekieperd en als een Cosmopolitan cocktail door elkaar geschud zal worden.
Als mensen me de laatste tijd vroegen waarom ik niet meer zoveel over Flo schreef, zei ik dat het kwam omdat het zo goed ging. De liefste juffen, Lars de drummer boy die haar elke dag ophaalt met de gezelligste chauffeuse, lieve kinderen in haar groep. Stabiel is saai, tragedy a writer’s goldmine. Dus verwacht een confettikanon aan columns de komende tijd. En als je me ziet en denkt: ze is haar make up vergeten, dan is die er waarschijnlijk door mijn tranen afgeregend.
Door: May-Britt Mobach
