Franska.nl

Dat lopen dan, hè. Zonder een cent op zak, dat lijkt me wel lastig. Al was het maar omdat ik geen vijfendertig meer ben en dus graag goed slaap na een hele dag lopen. Maar het plezier in lopen deel ik dus wel met Henk. En ook de behoefte om mijn kijk op de wereld te veranderen. Als je de media volgt lijkt het met onze planeet en de goedheid van de mens wel gedaan, en ik was dus zelf al begonnen met het lezen van ‘De meeste mensen deugen’, in de hoop dat Rutger Bregman mijn beeld nog een beetje kon buigen. En ik moet zeggen: dat was al een klein beetje gelukt.  

Maar ja, zodra je dat boek dan weglegt, neemt de echte wereld het weer over. En dan komt er opnieuw louter nieuws tot je over mensen die alleen maar aan zichzelf denken. En de reacties op dat nieuws zijn ook vaak van mensen die alleen maar aan zichzelf denken. Ik vind dat plan van Henk dus wel een goed idee! Temeer omdat ik steeds meer op de vader van Henk begin te lijken (cynische zakenman die de wereld maar slecht vindt en de mensen verrot). Terwijl ik helemaal niet zo wil zijn.

Ik neem dus het besluit om daar eens goed over na te gaan denken tijdens een stevige wandeling, en trek meteen mijn schoenen aan. Ook laat ik mijn portemonnee thuis! Meteen maar oefenen.  

Zou ik het aandurven om zoiets te doen, vraag ik me af als ik de deur op slot draai. En kom ik dan ook tot inzichten over mezelf en anderen? Die vraag stel ik mezelf als ik aan het eind van ons pad rechtsaf sla en volgens vol in de hondenpoep stap.

Gadverdamme! Vloek, vloek, vloek. Wat zijn mensen toch aso’s, hè?! Waarom ruim je die zooi niet op, tier ik als een extreem onaangename input mijn hersens bereikt. Ga ik nu doorlopen? Ga ik de hele weg deze geur inhaleren, of ruil ik toch maar even van schoenen? Hmm… dat laatste maar.

Ik loop dus terug naar mijn voordeur, want daar staat een rek met laarzen, en ik ruil mijn besmeurde schoenen voor mijn kaplaarzen. En daarna begin ik opnieuw.  

Zou ik het kunnen? Wandelen zonder centjes, en weer vertrouwen krijgen in de mens? En na de eerste kilometers kom ik een vriendin tegen wiens tikkie ik nog steeds moet betalen. Oeps. Sh… Ik groet haar dus op afstand met de mededeling dat ik het vanavond meteen doe, en loop dan snel beschaamd verder.

Verder langs een plotseling opduikend bloemenstalletje met prachtige tulpen. Maar ja… ik heb geen geld bij me. Beetje jammer voor zowel mijzelf als de tulpenboer.

En weer een kilometer verder moet ik ineens ontzettend nodig plassen en voel ik dat ik op een houtsnipper loop die in mijn laars is blijven wonen. En ik voel een blaar die mij de rest van de tocht bij elke stap gaat hinderen, omdat hij nu al stuk is.

Dus wat doe ik? Ik weet: het is laf, maar ik besluit toch om nu al terug naar huis te gaan. Jeruzalem niet gehaald!

Terug bij de voordeur hang ik mijn met bloed gevulde laarzen weer op het rek en dan zie ik het: mijn dure loopschoenen… gejat… gvd! Ik stier dus woest op mijn sokken naar de achterkant van het erf, en daar hoor ik iemand. De schoenendief? Die nog inbreekt ook? WTF??

Maar nee hoor, het is gewoon mijn lief die mijn schoenen staat schoon te maken met water uit een van de regentonnen. Goed voor het milieu, en goed voor mij.

En tsja… toen heb ik ter plekke mijn meningen en plannen maar herzien. Er zijn best nog mensen die deugen. En ik blijf gewoon lekker thuis!