Boven de 60? Dan ben je pas blij met je lijf!
Lisette: Ingewikkeld vond ik dat toch, dat shoppen in die kleine tl-buis-verlichte pashokjes. Wat heb ik gefoeterd. Maar nu doe ik dat niet meer.
Ik heb een nieuwe broek en ik sta blij voor de spiegel: hij is leuk. Beetje bol om de kont, beetje strak om de kuiten, maar een kniesoor die daarop let. Ik geloof warempel dat ik het eindelijk een beetje begin te leren – niet kniezen over mijn uiterlijk maar gewoon blij zijn met wat er allemaal leuk aan is.
Wat heb ik shoppen ingewikkeld gevonden, vroeger. Wat heb ik af geleden in pashokjes met te weinig ruimte en te veel licht, wat heb ik innerlijk gefoeterd op verkoopsters die akelige dingen zeiden (‘Vindt u zelf dat u er een dik achterwerk in heeft?’… Echt gebeurd). En wat kwam ik vaak thuis met slecht zittende, onflatteuze, oncomfortabele kleren.
Maar hoe ouder ik word, hoe blijer ik voor de spiegel sta. Hoe beter mijn kleren zitten. Hoe leuker ik mezelf eruit vind zien.
Dat gelooft toch geen jong mens?
Gek eigenlijk, niet wat je verwacht. Echt weer iets wat ze je niet vertellen als je jong bent. Eerlijk gezegd zou ik het ook niet geloofd hebben toen ik twintig was: ‘Als je de zestig bent gepasseerd, en je bovenarmen gaan rimpelen en je hebt de hoop op dunne benen opgegeven en je buik laat je ook gewoon hangen, dan, ja dán sta je eindelijk ontspannen en blij voor de spiegel.’ Dat gelooft toch geen jong mens?
En toch is het waar. Hoe ouder ik word, hoe lekkerder ik in mijn lijf zit. Wat er aan de buitenkant afgaat, komt er aan de binnenkant bij. En het is niet omdat ik toevallig gezond ben, hoewel dat natuurlijk fantastisch is, even afkloppen… Ik hoor het ook van vrouwen die met ziektes en fysieke ongemakken te maken kregen, misschien wel juist van die vrouwen. Ooit heb ik veertig vrouwen geïnterviewd over de overgang en die zeiden op veertig manieren ongeveer hetzelfde: na de overgang ga je eindelijk echt van jezelf houden, met huid en haar.
Nu heb ik een schrijfwedstrijd uitgeschreven met als thema ‘Ik en mijn lijf’ en het is weer hetzelfde verhaal: juist de oudere vrouwen beschrijven hoe ze nu eindelijk vrede hebben gesloten met hun figuur, hoe ze eindelijk in harmonie zijn met wat er is, ook als het hangt of rimpelt, en ervan genieten. Ze zijn gewoon gestopt met kniezen. Daar heb je kennelijk rimpels voor nodig.
PS. Voor de schrijfwedstrijd met thema ‘Ik en mijn lijf’, kijk op www.lisettethooft.nl.
Lisette Thooft noemt zichzelf ‘lijf- en schrijfcoach’. Ze schrijft al jaren voor vrouwenbladen en spirituele tijdschriften en is auteur van 17 boeken over persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast is ze singer-songwriter, in opleiding tot rebalancer, moeder en grootmoeder.
www.lisettethooft.nl
