Waaa! Wat een griezels op je wimpers
Lisette liet even inzoomen op haar oog. En wat ze toen voor griezels zag!
‘Kijk eens naar boven’, zei de stem door de luidspreker in de lift van museum Micropia en gehoorzaam blikten we omhoog. Daar zagen we onszelf, gefilmd, en de film zoomde in, en nog meer en nog meer… tot we in een levensgroot oog keken.
En op dat oog zagen we beestjes, doorzichtige wormpjes. Ze kropen in kleine gaatjes. Toen zoomde de camera nog meer in en bovenop de wormpjes zagen we blauwige rupsjes. En bovenop die rupsjes zat iets nog kleiners. En al deze piepkleine beestjes hebben we vrijwel allemaal. Op onze ogen. Levende wriemelaartjes. Die in en uit onze huid kruipen en leven van dode cellen en vet.
WAAAAA!!!
Wimpermijt heten de doorzichtige wormpjes: demodex folliculorum. Ze zijn minder dan een halve millimeter groot, ze hebben acht korte pootjes en als je jong bent, is er nog een kleine kans dat je ze niet hebt, maar boven de zestig is die kans vrijwel nihil. Ze zijn volstrekt onschuldig.
Weet ik sinds kort. Net zoals het gezellige feit dat we allemaal zo’n anderhalve kilo micro-organismen in ons lichaam hebben: niet-menselijke wezentjes die in ons en van ons leven, en die we trouwens voor een groot deel ook hard nodig hebben. Maar zonder wimpermijt zou dus wel gaan. Alleen krijg je ze niet weg.
Ik was met mijn twee oudste kleinkinderen naar Artis op de laatste dag van hun vakantie. Het was heerlijk geweest, we hadden omhooggekeken naar de gigantische giraffen, de olifanten hadden een aanbiddelijke, enorme olifantenbaby, ik had nog nooit zo’n grote krokodil gezien al was dat eigenlijk een varaan. Daarna waren we naar Micropia gegaan, het nieuwe museum voor de aller-, allerkleinste diertjes: bacteriën en zo.
DIE WIL JE ECHT NIET TEGENKOMEN IN EEN DONKER STEEGJE
Als je ze sterk vergroot, lijken sommige van die beestjes precies op monsters in sciencefictionfilms, zoals het beerdiertje dat was vergroot tot nijlpaardomvang en dat je echt niet wilt tegenkomen in een donker steegje. Maar andere van die allerkleinste groeiseltjes bleken juist beeldschoon te zijn, zoals schimmels die een feeëriek ragfijn weefsel vormen, als een micro-bruidsjurk.
Het was erg leerzaam. Ik kan heus heel goed accepteren dat we beestjes in ons lichaam hebben. Ik ben helemaal oké met schimmels en bacteriën. Ik ben echt niet bang of smetvrezig of zo.
Maar die wimpermijt… Het is net of ik ze voel, sinds ik het weet. WAAAAAA!!!
Lisette Thooft noemt zichzelf ‘lijf- en schrijfcoach’. Ze schrijft al jaren voor vrouwenbladen en spirituele tijdschriften en is auteur van 17 boeken over persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast is ze singer-songwriter, in opleiding tot rebalancer, moeder en grootmoeder.
www.lisettethooft.nl
