Dat doet pijn
Elke keer als Lisette bij haar kinderen geweest is, doet het een beetje pijn. Zij? Last van een leeg nest? Ja dus. En dat had ze nooit gedacht van zichzelf.
Eigenlijk heb ik al vijftien jaar lang een legenestsyndroom, dacht ik laatst met een schokje. Vooraf zou ik je bezworen hebben dat ik daar nooit last van zou krijgen; wat, een empty nest syndrome, moi? Daarvoor was ik toch veel te zelfstandig, te actief… Maar als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik er nooit helemaal overheen gekomen ben dat mijn kinderen op zichzelf gingen wonen. Elke keer als ik bij ze op bezoek ben geweest of zij bij mij, en ik rijd weg of zwaai ze uit, doet het pijn. Dan zit ik een tijdje met een zwaar hart achter het stuur, of op de bank.
Is dat normaal? Hebben anderen dat ook?
Huilend heb ik de vloeren gebezemd, denkend aan alles wat geweest was en nooit meer terug zou komen
Mijn dochter en zoon vlogen uit in de tijd dat ik een relatie kreeg met mijn huidige man. Het had iets vanzelfsprekends dat ik mijn huis verkocht en dat hij en ik samen opnieuw begonnen, ergens anders. Maar toen hij met de verhuiswagen weg was en ik nog even rondging voor een laatste veeg met de bezem, stroomden plotseling de tranen over mijn wangen. Huilend heb ik de vloeren gebezemd, denkend aan mijn knusse eenoudergezin, aan die fijne jaren met ons drieën, aan alles wat geweest was en nooit meer terug zou komen.
Nieuwe man en ik gingen samen in Kattenbroek wonen, een ludieke vinexwijk in Amersfoort. Schitterend huis – ik had nog nooit zo mooi gewoond. Maar als ik door die wijk liep, dacht ik weleens: hier wonen de mensen die ze over hebben. In het centrum wonen de mensen die ze nodig hebben, en ik hoor nu bij het overschot. Rare gedachte. En na een tijdje besefte ik: dat heeft niks te maken met deze wijk, dat is míjn gevoel van overbodigheid, omdat ik geen kinderen meer te verzorgen heb. Knal, boem, leeg nest! Nooit gedacht, toch gekregen.
Ik herinnerde me dat mijn moeder toen ik jong was ineens babykleertjes begon te breien, hoewel er nog in geen velden of wegen kleinkinderen op komst waren. Ik had nog nooit van de overgang gehoord en het hele onderwerp interesseerde me ook geen zier, maar nu denk ik: was dat het? Werd ze hormonaal gestuurd door de overgang en het legenestsyndroom? Als een koolmees die haar kleintjes heeft zien uitvliegen en het nest alvast opschudt voor de volgende leg…
Bij mij kwamen er al vrij snel kleinkinderen – mijn dochter werd jong moeder en mijn zoon werd jong vader. Heerlijk. Hoe meer kleinkinderen, hoe beter. Alleen blijkt het dus niet echt afdoend voor het legenestsyndroom. Integendeel, eigenlijk. Er zijn alleen maar méér wezens bijgekomen van wie ik telkens weer met pijn in het hart afscheid neem.
Lisette Thooft noemt zichzelf ‘lijf- en schrijfcoach’. Ze schrijft al jaren voor vrouwenbladen en spirituele tijdschriften en is auteur van 17 boeken over persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast is ze singer-songwriter, in opleiding tot rebalancer, moeder en grootmoeder.
www.lisettethooft.nl
