‘Eet jij nog steeds tonijn met witte bonen*? Ik las laatst dat dat helemaal niet goed schijnt te zijn, omdat je hormonen er volstrekt van in de war kunnen raken.’ Ik wil net een hap nemen van mijn waarschijnlijk net iets te goed gevulde salade (met een fijne klodder Tons Belze Majoneis erdoorheen), maar leg mijn mes en vork even neer, benieuwd naar wat er nu komen gaat. ‘Ik hoorde trouwens ook van mijn yogaleraar dat je van tomaten botontkalking krijgt. En van aardappelen blind kunt worden*.’
Nee hè? Wie heeft toch bedacht dat tijdens het eten (met vrouwelijke collega’s of vriendinnen, want mannen doen het niet) praten over wat je wel of vooral juist niet moet nuttigen sfeerverhogend zou zijn? Of liever gezegd: eetlustbevorderend. Persoonlijk vind ik er niks aan. Als ik eet, eet ik. En wil ik me niet afvragen of ik wel het juiste/gezondste/verantwoordste in mijn mond stop. Laat me gewoon genieten van wat er op mijn bord ligt, oké?
Als ik zo’n links- of rechtsdraaiende mening hoor, moet ik tegenwoordig altijd even vragen naar de wetenschappelijke grondslag. ‘O jee, raken mijn hormonen daardoor van slag? En wie beweert dat dan wel niet? Aha, op Facebook gelezen, nee, dan is het zéker waar…’ Ontzettend irritant natuurlijk, deze kruistocht, ik geef het meteen toe. Maar ik kán het gewoon niet, niks zeggen als de voedingskolder weer eens uitbreekt.
Afvallen vind ik trouwens net zo’n non-onderwerp, zeker als je tijdens je lunchpauze op je gemak op iets lekkers zit te kauwen. Even ontspannen tussen de bedrijven door. Kan iemand me uitleggen waarom we het dan in hemelsnaam over minder eten zouden willen hebben? Afvallen doe je of je doet het niet. Er half mee bezig zijn is zo’n beetje de frustrerendste bezigheid die er is. Weet ik uit ervaring. Wonderdiëten die kilo’s blijvend wegtoveren bestaan niet. Punt. Nee, echt niet, ook niet dat ene.
Het principe is doodsimpel: je hoeft ‘alleen maar’ meer energie te verbranden dan je in je mond stopt. Dat is het hele eieren eten (flauw, sorry). Volstrekt overbodig om er woorden aan vuil te maken. Hoe je het doet, afvallen, mag je ook helemaal zelf weten.
Even voor de duidelijkheid: ik behoor beslist niet tot die types die alles kunnen eten en dus makkelijk praten hebben. Op dit moment kan er met gemak vijftien kilo af bij me, maar het is even Het Moment niet. Verder wil ik het er niet over hebben.
Dus. Waar we het dan wèl over kunnen hebben tijdens het eten? Nou. Als je op de redactie van Franska werkt, is dat niet zo heel ingewikkeld. Die vrouw schudt namelijk voortdurend de lekkerste recepten uit haar mouw. ‘Zal ik jullie het recept geven van de allerlekkerste chocolademousse?’ vraagt ze dan vol verwachting. Of we brainstormen over de Cookiedough balletjes.
* dit is niet waar, nepnieuws, je kunt hier een combinatie van welke voedingsmiddelen dan ook invullen, ze komen vanzelf aan de beurt wat betreft slecht voor je gezondheid.
