Dus dat er te veel geld aan de strijkstok van hulporganisaties blijft hangen?
Dankzij mijn vrijgevigheid kon een kindje uit Haïti naar school. En dat niet alleen. Van het geld dat er overbleef werd er een waterput aangelegd of een ziekenhuis gebouwd. Voor laten we zeggen honderdvijftig euro per jaar maakte ik dat toch maar mooi mogelijk. Ik kan me herinneren dat ik een fotootje van het jongetje kreeg toegestuurd. En dat ik braaf een brief ging zitten schrijven die dan door de hulpverleners ter plekke zou worden vertaald. Lees ik laatst in Vrij Nederland dat als je bijvoorbeeld honderdvijftig euro geeft, er soms maar zes euro ten goede komt aan een kind! Blijft er toch gauw zo’n honderdvierenveertig euro over die ik misschien wel helemaal niet had willen doneren als ik van tevoren had geweten wat er met dat geld gebeurt.
En dan zijn er nog allerlei dure tussenlagen. Dat wil zeggen dat het geld van de een naar de ander gaat en pas na allerlei schijven – schijven die nu eenmaal allemaal geld nodig hebben om zichzelf in stand te houden – ter plekke komt. Grote ego’s, met andere woorden, zijn vooral bezig met de vraag hoe ze meer donaties binnen kunnen harken om zichzelf in stand te houden.
Welnu: die honderdvierenveertig euro is nodig voor de organisatie die mij dat geld afhandig wist te maken. Dat die organisatie aan marketing moet doen, dat snap ik trouwens wel. Want zonder dat zou ze mij niet kunnen bereiken. Dat er mensen nodig zijn om de donaties te verdelen en dat die mensen een kantoor en zo nodig hebben, soit. Maar zoals het nu vaak gaat, dat gaat me te ver. En dat is zo:
Een Nederlandse hulporganisatie zamelt geld in voor een groot project in laten we zeggen Oeganda. Die Nederlandse organisatie brengt in kaart wat er in Oeganda zoal verbeterd kan worden in de zorg of het onderwijs. Vervolgens wordt er hier in Nederland een programma ontwikkeld. Er is weliswaar een partner in Kampala, maar die mag alleen meedenken. En omdat die partner in Kampala geld ontvangt van die Nederlandse organisatie, is die wellicht toch geneigd in het straatje van die Nederlandse organisatie te denken.
Maar als je bedenkt dat die partner in Oeganda zelf veel beter weet wat er nodig is, dan zou een deel van die dure rapporten hier niet geschreven hoeven te worden. Of dit ook anders kan? Zeker wel! Bij Karuna Foundation Nederland snappen ze wat daarvoor nodig is, en het hele verhaal lees je desgewenst hier.
Blijf vrijgevig in 2019, maar laat je niet foppen!
Bron: Vrij Nederland
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
Heb jij de kerstboom al staan?
