Ligt die vrouw de rest van de tijd huilend op bed?
De openbare bibliotheek, zo heeft Elise ontdekt, is een onofficieel opvanghuis voor nette mensen zonder verdere levensinvulling. Zoals de luchtpijp-loze man en de vrouw die altijd lacht.
Als je zoals ik, en naar verluid 1 miljoen andere Nederlanders – iets waar mensen mij op verjaardagen graag op attenderen – een boek schrijft, kom je nog eens ergens. In Parijs, zoals een bevriend journaliste die werkt aan een biografie. Of in de BDSM community, zoals een andere vriendin. Tip: google dit niet, en als je het wel doet, wis je zoekgeschiedenis.
Omdat ik mijn inspiratie uit mijn eigen leven haal, kom ik niet verder dan de studiezaal van de openbare bibliotheek. Het kamertje dat ik thuis speciaal had ingericht om te schrijven, vulde zich binnen een week met skateboards en voetballen van de kinderen, ordermappen en rekeningen van mijn man en bol.com- en Wehkamp-pakketten van de buren.
Ik moet mijn kinderen wegvegen, als junks uit een portiek
De wifi is in mijn kamer het sterkst, dus moet ik mijn kinderen wegvegen als junks uit een portiek voordat ik eindelijk kan beginnen. Vervolgens blijven ze op de gang scharrelen, om zoveel mogelijk luidruchtige vriendjes tegelijk binnen te laten. Die ze met een keihard ‘Stttt mijn moeder schrijft een boek!’ tot stilte manen, dat dan weer wel.
In de bieb behoor ik inmiddels tot het vaste meubilair. En ik ben niet de enige. De bibliotheek, heb ik ontdekt, is een onofficieel opvanghuis voor nette mensen zonder verdere levensinvulling.
Zo heb je de luchtpijp-loze man. Met een ingewikkelde plastic slang-constructie om zijn nek zit hij vaste prik op de groene Ikea-bank tussen de Engelse boeken. Zou hij de wurgende mantelzorg van zijn echtgenoot ontvluchten sinds hij arbeidsongeschikt is verklaard? En dan de pluizige professor met een aktetas vol papier. Vijf Winkler Prinsen tegelijk bestudeert hij, verspreid over twee tafels. Al anderhalf jaar lang.
Maar wie me het meest intrigeert is een vrouw van in de vijftig. Ze is knap, slank, goed gekleed en leest de NRC. Iedereen die binnenkomt, krijgt een zelfverzekerd knikje en een stralende lach. Sowieso lacht ze vaker dan een gemiddeld persoon. Ze lijkt normaal maar kan dat niet zijn. Als je normaal bent, zit je niet schaterlachend van negen tot vijf dezelfde krant te lezen.
Als ik niets meer kan bedenken voor mijn eigen personages, fantaseer ik wat ze buiten de muren van de bibliotheek uitvoert. Ligt ze de rest van de tijd huilend op bed als tegenhanger van al die vrolijkheid? Misschien. Of misschien is acht uur per dag de krant lezen wel de sleutel tot geluk. En lacht ze ons allemaal uit.
Elise van der Velde is freelance copywriter, schrijft een roman en probeert dit alles zo gracieus mogelijk te combineren met haar gezin van vijf. Geen huisdieren, dat moest er nog bijkomen.
