Lieve Eva,
Natuurlijk weet jij het ook nog. Jij weet namelijk alles nog.
Dat geheugen van jou dat is groter dan de Library of Congress, de bibliotheek van Washington waar meer dan 150 miljoen boeken staan. Ook dat wist jij natuurlijk uit het blote bolletje. Ik moest het opzoeken.
De eerste ontmoeting. Ik was hoofdredacteur van Marie Claire en vroeg jou om onze Prix de la Mode-avond te presenteren. Ik zag je met stapels research binnenkomen. Niet alleen over de winnende ontwerpers, de exacte uitspraak van hun awardwinning designs (de 101801 Iconic Coat van Max Mara rolde vloeiend over jouw lippen), maar ook over Marie Claire zelf, de historie van het vrouwenmagazine, alle landen waarin deze titel verscheen en omdat je toch zo lekker bezig was, was je nog even in de geschiedenis van de locatie gedoken en zo wist je alles van het Concertgebouw in het algemeen en van de Spiegelzaal in het bijzonder. Die avond had je er 250 verse fans bij. Van de grote vrouw van Max Mara tot de directeur van Sanoma Uitgevers en de chef-kok van dienst. Na die avond bleven wij. We lunchten soms, we haakten in elkaar tijdens events en voelden dat we op dezelfde lijn van het leven zaten. Vooruit willen, je best doen, je niet klein laten houden door vrouw zijn of moeder zijn. Daarom was mijn voorbeeld Rozemarijn de Witte (founder van LINDA., de stijlvolste vrouw die ik ken) en dat van jou Jeroen Pauw.
Later kwam je op dagelijkse basis in mijn leven. Jouw talkshow verliep niet zoals je wenste en je vroeg mijn geliefde om jou te helpen. Hij wilde eigenlijk niet want hij wilde wel weer eens iets anders dan dagelijks live, maar jij persisteerde, bleef vragen en de rest is bekend.
Soms kwam je ook bij ons op kantoor en betoverde je onze redactie. Op je gecustomizede Koekwaus-sneakers met je gebreide trui ploegde je door mijn hoofdredacteurenprullenbak, m+9eestal gevuld met doosjes en linten. Toen op een dag, geen idee waarom, mijn prullenbak was verdwenen, riep jij: ‘Maar dit kán niet. Jouw prullenbak is mijn winkel!’
Het leven tilde je op. Naar RTL4, naar een echte late night talkshow, naar Dex, naar Pax. Ik mocht en mag af en toe aanschuiven. Dan kook je, of je brengt Flo de grootste beer denkbaar, of je hebt een geweldige cateraar ingehuurd omdat jij je klaar moet maken voor de Televizier Ring. Jij doet alles duizend procent.
Terwijl je zou zeggen dat je best een pittige baan hebt, zo zes maanden per jaar elke avond met je knappe, slimme hoofdje op tv (en alle criticasters en zeiksnorren; als je een late night talkshow doet werk je ongeveer tweeënhalve werkdag in een dag dus alsjeblieft niet zeuren dat Eva maar de helft van het jaar werkt), heb je ook nog eens een boek geschreven.
Geen roman of biografie, maar een bundeling verhalen van voorbeelden. Vrouwen die jou hebben geraakt en gekleurd. Van advocate Carry Knoops (die zo weet ik door jou ook vroedvrouw en violiste was), actrice en schrijfster Nhung Dan, maar ook haar manager Kristien van Dillen en als diamant op de gouden ring haar moeder Radana Jinek. Allen bij het lezen van de streamer ‘Ze vertrokken met wat ze aan bagage in hun hand konden dragen en exact 43 Amerikaanse dollars’ moest ik al huilen.
Eva, je boek behandel ik als een doos met de allerlekkerste en duurste chocolaatjes. Ik lees af en toe een verhaal en ga daar heel, heel lang van genieten en zoveel mogelijk van leren. Ik hoop er precies zo lang over te doen tot je het volgende boek af hebt. Afgesproken?
Alle liefs en een diepe buiging,
May
Door: May-Britt Mobach
