Lieke weet wat het is om een man met losse handjes te hebben
‘Ik weet ook dat weggaan niet makkelijk is.’
Trigger warning: Huiselijk geweld
‘Het kon niet waar zijn, dat ik me zo vergist had! Het was voor het eerst dat een ruzie tussen ons uit de hand was gelopen. We kenden elkaar toen al zeker een jaar en tot dat moment was het altijd relaxed geweest tussen ons en had ik nooit over mijn schouder hoeven te kijken, nooit op mijn hoede hoeven te zijn.
Toen hij uithaalde was het alsof ik naar een film zat te kijken, zo onwerkelijk was het. Maar het was toch echt mijn eigen hoofd dat duizelde en ik wist ook al snel heel zeker dat het echt mijn eigen bloed was dat ik proefde. Blijkbaar keek ik zo verbijsterd, of gekwetst, of allebei, dat hij door mijn blik weer bij zijn positieven kwam. ‘Wat doe jij nou?’ Ik weet nog precies dat dat het enige was wat ik kon uitbrengen. Hij vloekte. Zo hard dat ik bang was dat er een volgende klap zou komen. Maar die kwam er niet. In plaats daarvan pakte hij zijn eigen hoofd vast en schudde het heen en weer. ‘Sorry,’ zei hij, ‘echt waar sorry.’
Toen dit ‘incident’- want het was toch zeker een incident geweest? – eindelijk een beetje op de achtergrond was geraakt en ik niet langer vreesde voor een uithaal als we het even niet eens konden worden, kwam de tweede uitbarsting. Die was heftiger en gewelddadiger dan de eerste want dit keer kreeg ik nog een ongenadige trap na toen ik al op de grond lag. Ondanks zijn ‘sorry’ en ‘duizend keer sorry’ was het vertrouwen toen zo diep beschadigd dat ik hem uit de weg begon te gaan en begon te pleasen om hem maar niet kwaad te maken.
Nu weet ik dat ik mezelf daardoor nóg kwetsbaarder maakte en hem nóg agressiever. Een vrouw die haar zwaktes toont werkt als een spiegel op een man met losse handjes, is me later uitgelegd. Natuurlijk had ik na de tweede keer mijn koffers moeten pakken. De waarheid is dat ik pas na de vijfde keer mijn koffers pakte, vervolgens nog een keer naar hem terugging ook en pas definitief bij hem wegging nadat hij me zo had toegetakeld dat ik op de eerste hulp belandde.
Tot het moment dat ik eindelijk de knop om kon zetten, was ik voortdurend in conclaaf geweest met mezelf. Een voortdurend ‘hoe kan ik me zo vergist hebben?’, ‘ik zou hem zo graag willen geloven’, ‘wat is er loos met mij dat ik ondanks alles nog steeds van hem houd?’,’ toch weet ik zeker dat hij ook die heel lieve kant heeft’ en ‘ik kan me onmogelijk zo vreselijk in hem hebben vergist’.
Pas toen ik mezelf de vraag kon stellen wat het over mij zei dat ik hem hiermee weg liet komen, viel het kwartje. Dat was namelijk het moment dat ik de schuld niet meer bij mezelf zocht en besloot dat ik heel veel beter verdiende dan een minkukel met losse handjes. Dat was het moment dat ik in de spiegel keek en weer van mezelf kon houden.’
Liekes naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
