Leve de
E-nummers!
Wel ja, ga gewoon weer eens lekker in mijn allergie zitten, joh! Met je gezeur! En je E-nummers!
Echt, als je me op de kast wilt hebben, moet je onzin over eten en gezondheid uit gaan kramen. Ik werd er altijd al ongeduldig van, maar tegenwoordig ben ik bijna een activist. Dat komt zo: als je hoort dat je borstkanker hebt, zoals ik anderhalf jaar geleden, ben je bang. Doodsbang. Wat volgt is, zelfs als je beter wordt, een uiterst griezelige exercitie.
Aandacht, bloemen, cadeautjes… het kan niet op. Ook de adviezen niet. Ongevraagd. Voorbeeldje? Heb ik net vernomen dat ik chemo’s krijg, stuurt iemand me een mailtje met de boodschap ‘Baking soda met citroensap is bewezen 10.000 keer sterker’. Ik verzin dit niet hè? Ja? Dus? Zal ik die chemo’s maar afbellen dan? Of de Big Pharma-complottheorieën, die zijn ook van een enorme gezelligheid. Heb jij net al je hoop gevestigd op je toegewijde artsen blijkt uit een toegemaild linkje dat ze eigenlijk stuk voor stuk lid zijn van een geheime criminele organisatie. Maar die ene persoon van die ene obscure website weet uiteraard exact hoe het wèl zit en is zeer geloofwaardig. Spread the word! Joh, dankjewel, echt fijn om te weten!
Sorry hoor, ik begreep dat de bedoelingen goed waren, maar ik kón er dus HELEMAAL NIETS MEE! Sterker nog: ik werd er bloednerveus van, terwijl alles om me heen al zo verschrikkelijk eng was. Moest ik daar dan ook allemaal nog aan denken? Kon ik nog wel iets goed doen?
Met eten net zo. Tureluurs. Van het geklets. Geen zuivel, geen vlees, neem lekker zelf een slokje modder, juffrouw Kroes. Mijn artsen rolden met hun ogen als ik weer eens iets bij ze toetste. ‘Nee, mevrouw, de bieslook van AH helpt niet bewezen tegen kanker.’
Bakens had ik nodig. Daardoor ontdekte ik dat ik graag vertrouw op de wetenschap. ‘Want die is er niet om te vertellen wat mensen graag horen, maar om uit te vinden hoe het werkelijk zit.’ Daar word ik nou kalm van, van deze woorden van de wereldberoemde Piet Borst. Die man heeft namelijk echt niet maar wat aan lopen kloten. Maar toen ik dat een keer tegen iemand zei, keek ze me aan en zuchtte meewarig: ‘Wat jij wilt, wetenschap is natuurlijk ook maar een mening’.
‘Nee mevrouw, de bieslook van AH helpt niet bewezen tegen kanker’
Maar goed, mijn eerste nieuwe beste vriend was Martijn Katan, de professor die in zijn boek ‘Voedingsmythes’ (ondertitel: Over valse hoop en nodeloze vrees) zeker 90 procent van wat foodgekkies beweren rechtstreeks naar het land der fabelen verwijst. Top! Opluchting! Zeker lezen!
Daar hadden we ineens ook Jaap Seidell, nog een man naar mijn hart, hoogleraar en overgewichtspecialist, die iedere week in het Parool vragen van lezers over voeding en gezondheid beantwoordt met zulke logische, down-to-earth adviezen, daar heb je nooit meer een goeroe bij nodig.
En afgelopen week las ik in NRC een interview met Rosanne Hertzberger, microbioloog en columnist. Leuk, die vrouw! Zij boog zich over de vraag: waarom e-nummers, kant-en-klaarmaaltijden en conserveermiddelen ons leven beter maken. Haar boek ‘Ode aan de e-nummers’ verschijnt op 1 mei. Lekker dwars met wetenschappelijke grondslag, echt ergens op gebaseerd dus. Hou ik van. Opmerkelijke uitspraak: ‘Eén post van de diëtisten van Green Happiness, één tweet van Vani Hari (alias de Food Babe) over “toxische chemicaliën” en tig jaar wetenschappelijk onderzoek kan de prullenbak in.’
Mijn allergie voor larie is wellicht wat aan de fanatieke kant, maar neem van mij aan: het leven wordt een stuk rustiger als je niet meer alles voor zoete koek slikt.
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
